Rustdag? Vergeet het maar... Dit was corvee, maar met hele mooie uitzichten. Ondertussen zijn we eens veranderd van auteur. Mister "babbelaar" zit het hiernaast in de campervan uit te leggen. Duitsers uit München, nu met de camper, die tien jaar geleden door New-Zealand gefietst hebben. Dus babbel-de-babbel-de-babbel, doe ik eens het dagboek...
Dus... Ongeveer twintig km gewandeld door de bergen "Alpine Crossing". Volgens reisgidsen "de meest bekende wandeldagtocht van New-Zealand". Het ging over sterk vulkanisch en spectaculair terrein rond de Tongariroberg, steeds hoger en hoger, tot de eeuwige sneeuw. Daar waar nog steeds vulkanen actief zijn en waar een ontzaglijke diepe krater te zien was. Adembenemend, maar ook angstaanjagend. Aan de top, meer dan 2000 meter hoog, en prachtig zonnig weer, een vergezicht op blauwe, groene meren met uiterst giftig water. We konden wel 25 km ver zien. Er werd ons gewaarschuwd geen enkel water, ook niet van de bergrivieren, te drinken, ook bij eventuele verwondingen deze grondig te ontsmetten, daar de lavastenen wekenlange ontstekingen kunnen veroorzaken. Het klimmen, dat was nog oké, maar de afdaling was een gesel voor de gewrichten. Deze vroeg een uiterste concentratie. Het is steeds zo, op de hoogste punten met de mooiste vergezichten, moet men zo geconcentreerd zijn dat men weinig tijd heeft om ervan te genieten. Een heel lastige afdaling dus, maar met een voldaan gevoel stapten we net op tijd op de bus, die ons terug naar de camping bracht.
Morgen fietsen we opnieuw langs het terrein en de bergen van vandaag, richting National Park Village, om de trein van 13u20 te halen richting Wellington.
Meer info over Tongariro Alpine Crossing: http://www.tongarirocrossing.org.nz/
1 opmerking:
Awel kozijn, plezierig en interssant is dat, verhalen en mooie prentjes in de brievenbus. We zijn al bijna Nieuw Zeelandkenners vanuit onze zetel.
Een reactie posten