31/12: Wellington - Picton - Blenheim

Woensdag 31 december 2008

• Wellington - Picton - Blenheim 36,5 en 8u30 onderweg (2u15 gefietst aan 17,5 km/h en max 55,8 km/h)

We moeten op tijd zijn, we mogen de ferry niet missen. We hebben slecht geslapen, Wellington noemt niet voor niks de "Windy City". Het kan hier waaien, je kunt het je niet voorstellen. Er zijn momenten, zoals onze verkenningsfietstocht naar de ferry, dat je achteruitgeblazen wordt. Ook in het hotel hoor je hoe de wind te keer gaat. De boottocht verliep goed, onvoorstelbaar hoe een sterke wind te rijmen valt met een kalme zee. Een klein uurtje voor we aanmeerden in Picton bereiken we al de kust van het Zuidereiland. Het schip voer door een fjordengebied zoals in Noorwegen wij dat al eens meemaakten. Hier geen kale ruwe rotsen, maar is alles groen, er grazen zelfs schapen. Klokslag 12 uur fietsen we het ruim van het schip uit, richting Christchurch, maar dat ligt nog 350 km van hier. Voor vandaag beperkt het traject zich tot een goeie 30 km, tot in Blenheim. Onderweg, net voor de camping proberen we seizoensarbeid uit. Aan een cherriesranch mag je zelf kersen plukken en meenemen voor 9$NZ per kilo. Lang houden we het niet vol.

Op de camping is er een Zuid-Afrikaans koppel dat naar New-Zealand wilt emigreren. Als ze hier aan de slag geraken (mag geen probleem zijn) kunnen ze hun dochtertje een betere toekomst geven, net zoals de tuinman André uit het Kiwihotel (zie eerste dagen van ons verslag) vluchten ze voor de misdaad. De blanken zijn in Zuid-Afrika met een minderheid van 20% van de populatie en zijn nu het slachtoffer van discriminatie. Het is oudejaarsavond, we zitten aan de andere kant van de wereld, en hebben het vorige week al geschreven, een heel apart gevoel.

30/12: Wellington - Wellington

Dinsdag 30 december 2008

• Wellington - Wellington

We maken van de gedwongen rustdag gebruik om deze stad te bezoeken. Gedwongen? Er waren geen tickets beschikbaar voor de ferry naar het Zuidereiland. Als je in Wellington bent mag een bezoek aan het Te Papa Tongarewa National Museum niet ontbreken, de moeder van alle musea in New-Zealand, de toegang is zelfs gratis. Dit museum bevat zowat alles wat in New-Zealand van belang is tot en met de tijd van James Cook en de Maori's. Een afdeling is ingericht als workshop. Er wordt in een gebouwtje een aardbeving nagebootst. En nog veel meer, gewoon te veel om op te noemen.

Het werd reeds laat in de namiddag toen we terug aan het backpackershotel aankwamen. Nog vlug de weg verkent naar de ferry voor morgen. Morgen moeten we op tijd uit de veren, de ferry vertrekt om 8u25. Je moet er minstens een half uur op voorhand zijn.

Een uitnodiging

Zo gaat dat bij ons, we drinken in de lounge een warme kop chocomelk (dat maken ze hier met melk en een stuk chocolade erin, niet zomaar een zakje openscheuren) en een bejaard koppel vraagt of de zetel naast ons vrij is. We geraken aan de babbel, het koppel is afkomstig van het Zuidereiland, maar geniet van hun welverdiende rust in één van de vele baaien die Wellington rijk is. Het gesprek duurde vrij lang, het komt er op neer dat wanneer we terugkeren van het Zuidereiland we door hen opgepikt zullen worden, en bij hen mogen overnachten.

29/12: Turangi - Wellington

Maandag 29 december 2008

• Turangi - Wellington 60 km, in totaal 857 km en 14u onderweg (4u gefietst, gem 14,70 km/h en max. 48 km/h)

We moeten op tijd zijn, er is maar één trein richting Wellington. Mijn biologische klok was ook op tijd, enkele minuten voor dat het alarm van de gsm afging lag ik klaar wakker. We voelden de inspanning van gisteren nog goed. We ruimen in stilte op en verlaten de camping om 6 uur. Het is rustig op de weg, geen verkeer, we horen de vogels de nieuwe ochtend aankondigen. De zon doet, ondanks de mist in de verte, ook haar best. We kozen ervoor een stukje verder te fietsen langs de HS1, om ter hoogte van Rangipo, rechts de weg naar National Park Village te volgen. Wel acht kilometer langer maar er zitten minder steile kamelenbulten in. We hebben nu een betere kijk op het landschap dan gisteren vanuit de bus. Een uitgestrekte tropische omgeving, met een pallet aan kleuren, struikgewassen, mossen en hoge bomen, kilometers ver tot aan de bergen die we gisteren overwonnen. Onderweg passeren we het Sir Edmund Hillary Centre, je weet wel die Nieuw-Zeelander en de Mount Everest. We arriveerden flink op tijd. Met de lidkaart in de hand werd ons een douche in de jeugdherberg aangeboden. We hadden nog tijd over om te middagmalen.

Het station, binnenin omgebouwd tot een taverne, dateert uit 1903 en was één en al nostalgie, net uit een filmdecor van begin de jaren 1900. De zaak is in het ronde gekend voor lekkere cakes. Voor de liefhebbers: je kan in de buurt een rondrit maken door het decor van de film "Lord of The Rings".

De treinreis liep voorspoedig, maar niet zo snel als bij ons. Het gaat er veel relaxer aan toe. Net of het een toeristische uitstap betreft. Er wordt regelmatig uitleg gegeven over het landschap dat we doorkruisen, over bruggen, over de tunnels en nog meer. Toch nog een leuke anekdote: Een uurtje voor aankomst wordt er omgeroepen hoeveel soorten kant en klare menu's er nog over zijn, maar nu te koop aan halve prijs.

De trein was stipt op tijd, we kozen voor een backpackershostel net tegenover het station en op twee kilometer van de ferry aanlegplaats. De dichtstbijzijnde camping is een dikke 25 km hier vandaan. We verkennen nog even de directe omgeving, morgen bezoeken we de stad.

28/12: Turangi - Tangarirocrossing - Turangi

Zondag 28 december 2008

• Turangi - Tangarirocrossing - Turangi, 0 km gefietst

Rustdag? Vergeet het maar... Dit was corvee, maar met hele mooie uitzichten. Ondertussen zijn we eens veranderd van auteur. Mister "babbelaar" zit het hiernaast in de campervan uit te leggen. Duitsers uit München, nu met de camper, die tien jaar geleden door New-Zealand gefietst hebben. Dus babbel-de-babbel-de-babbel, doe ik eens het dagboek...

Dus... Ongeveer twintig km gewandeld door de bergen "Alpine Crossing". Volgens reisgidsen "de meest bekende wandeldagtocht van New-Zealand". Het ging over sterk vulkanisch en spectaculair terrein rond de Tongariroberg, steeds hoger en hoger, tot de eeuwige sneeuw. Daar waar nog steeds vulkanen actief zijn en waar een ontzaglijke diepe krater te zien was. Adembenemend, maar ook angstaanjagend. Aan de top, meer dan 2000 meter hoog, en prachtig zonnig weer, een vergezicht op blauwe, groene meren met uiterst giftig water. We konden wel 25 km ver zien. Er werd ons gewaarschuwd geen enkel water, ook niet van de bergrivieren, te drinken, ook bij eventuele verwondingen deze grondig te ontsmetten, daar de lavastenen wekenlange ontstekingen kunnen veroorzaken. Het klimmen, dat was nog oké, maar de afdaling was een gesel voor de gewrichten. Deze vroeg een uiterste concentratie. Het is steeds zo, op de hoogste punten met de mooiste vergezichten, moet men zo geconcentreerd zijn dat men weinig tijd heeft om ervan te genieten. Een heel lastige afdaling dus, maar met een voldaan gevoel stapten we net op tijd op de bus, die ons terug naar de camping bracht.

Morgen fietsen we opnieuw langs het terrein en de bergen van vandaag, richting National Park Village, om de trein van 13u20 te halen richting Wellington.



Meer info over Tongariro Alpine Crossing: http://www.tongarirocrossing.org.nz/

27/12: Taupo - Taurangi

Zaterdag 27 december 2008

• Taupo - Taurangi 56,40 km, in totaal 797 km en 5u20 onderweg (3u17 uur gefietst aan gem. 17,66 km/h en max. 61,20 km/h)

Voor de tweede maal slecht geslapen, neen ik heb geen slecht geweten, maar als de drank is in de man, is de wijsheid in de kan. We liggen hier niet ver van het centrum, het zijn feestdagen, jongelui, wat wil je dan. Voor de rest mogen we niet klagen van de service. Slechts vijftig kilometer gefietst op een verschrikkelijke drukke HS1 snelweg. De tocht liep grotendeels langs het Taupomeer. Volgens het routeboekje bleven we beter binnen op Boxingday, maar ik denk dat het verkeer nu veel erger is. De uitzichten langs het meer waren mooi, met nog twintig kilometer op de teller zagen we de eerste sneeuw op de bergtoppen. Mooi op tijd bereikten we Taurangi. Als we het opschrift van de stad mogen geloven, is hier het mekka voor de forelvisser. We regelen in het toeristen informatiekantoor onze "Tangarirocrossing" in het Nationaal Park voor morgen, de treinreis naar Wellington vanuit National Park Village en aansluitend de ferry tocht naar het Zuidereiland. Volgens een Kiwi (hij is er al achttien maal met de caravan geweest), staat er ons nog mooie natuur te wachten op het Zuidereiland.

26/12: Taupo - Taupo

Vrijdag 26 december 2008

• Taupo - Taupo

Boxingday

Volgens insiders is het beter vandaag niet met de fiets op de weg te gaan, teveel verkeer. We laten ons vervoeren naar Orakei Korako cave and Thermal Park - Hidden Valley. Volgens Lonely Planet: "Het beste Thermal Park en het mooiste ter wereld". We kunnen het beamen. Bij aankomst met het busje zien we een meer in een tropische omgeving. Aan de overzijde zien we de damp van het heldere hete water over de rotsen in het meer lopen. De rotsen tonen een ongelofelijke verscheidenheid van kleuren. Een klein ferrybootje brengt ons naar de oever van de verborgen vallei. Het blubbert, pruttelt, stoomt langs alle kanten. Blijf op de paden of je verbrandt je voeten. "Danger!" kun je verscheidene malen lezen.

Na een wandeling over verschillende warme terrassen duikt het voetpad naar beneden in een grot. Deze is ontstaan na een uitbarsting. Veertig meter diep stroomt er warm water in een meertje. Als je je linkerhand in het water steekt, mag je een wens doen. Ik doe er twee, één is geen vind ik. Terug boven vervolgde de weg zich naar pruttelende modderpoelen. Je wordt omringd door een warme vochtige lucht. De BBC heeft over deze merkwaardige plaats reeds een documentaire gemaakt. De twee uurtjes vlogen voorbij, het busje komt zo... Met de ferry terug naar de overzijde, verder niet veel te melden, nog een beetje gekuierd in het stadje. Morgen gaan we naar Tangeri, richting Nationaal Park.

25/12: Taupo - Taupo

Donderdag 25 december 2008

• Taupo - Taupo

Merry Christmas

We staan op, de zon schijnt, het wordt een mooie dag. We hebben ons gisteren ingeschreven om deze middag mee aan tafel te zitten. Het is BBQ in de jeugdherberg. Het is Kerstdag, alles is gesloten, we kunnen niet verder trekken maar dat geeft niet, onze spieren vragen om een dagje rust. Het is een rare bedoening, ze lopen hier aan en af, sommige met een kerstmuts op het hoofd in een topje en short, andere lopen zeepbellen te blazen en wensen iedereen Merry Christmas en dat bij een temperatuur van 25 graden.

In de late namiddag na de BBQ zijn we toch niet te houden en fietsen enkele kilometers verder naar de Huka Falls. De Waikatorivier wringt zich op deze plaats door een smalle rotsformatie. Onderweg wordt ze nog enkele keren door een elektriciteitscentrale opgehouden, groene stroom weet je wel.

We sturen nog wat berichten voor onze weblog. Morgen gaan we met een bus naar de Hidden Valley (verborgen vallei), alweer een natuurspektakel.

Meer info: http://www.orakeikorako.co.nz/

24/12: Rotorua - Taupo

Woensdag 24 december 2008

• Rotorua - Taupo 83,80 in totaal 723 km en 6u onderweg (5u gefietst aan 16,80 km/h en max. 47 km/h)

Nat - Natter - Natst

Reeds van gisterenavond was het aan het regenen. Toen we naar de tent stapten trapte ik in een grote plas, gelukkig droeg ik enkel mijn sandalen. Het regende de ganse nacht, ook deze morgen als we ons boeltje pakten, alsook de ganse rit. We verlieten de camping rond 10 uur richting Taupo, aan de overzijde van de weg bij Te Pui was het volle bak. De regen zorgde voor nog meer stoom dan eergisteren. Een prachtig natuurspektakel, de stoom reikte wel 30 meter hoog.

Over de rit valt er niet veel te vertellen, het regende. Na een dertigtal kilomtere, ruilden we de HS5 voor Settlersroad in, die later veranderde in Broadlands. We kunnen deze alternatieve weg naar Taupo aan iedere fietser aanraden, rustiger en naar Nieuw-Zeelandse normen vlak. Aangekomen in Taupo deden twee kletsnatte kiekens hun inkopen (we hadden nogal beziens) voor Kerstdag want morgen is alles gesloten. De YHA is 200 meter verder, we gingen voor onderdak. Verkleumd van kou en snakkend naar een warme douche, hadden we geen zin om in de regen een kletsnatte tent op te zetten. Maria en Jozef zochten op Kerstavond ook beschutting voor het slechte weer.

Ons Kerstavond menu? Een kippenborst met peach en boterhammetjes. Onze kinderen kennen dat menu nog uit de tijd dat we met hen naar Spanje gingen. 's Avonds nog een koekje met een tasje koffie en een gezellige babbel met een Zwitser uit Genève. Hij trekt samen met zijn vriendin door New-Zealand in een omgebouwde bestelwagen. Zijn beroep: fietsmekanieker. Dus stof genoeg om over te praten! We hopen elkaar nog te treffen op de fietsbeurs in Friedrichshafen.

23/12: Rotorua - Te Puke - Rotorua

Dinsdag 23 december 2008

• Rotorua - Te Puke - Rotorua 500 m gefietst, 1 lekke band

We waren voor ons doen vroeg op post. Om 9u20 namen we de stadsbus richting centrum voor een bezoek aan het plaatselijk museum en bijhorend badhuis. Het geeft een beeld hoe het er vroeger aan toe ging. Een filmpje van twintig minuten gaf meer inzicht i.v.m. de vulkaanuitbarsting van de Tarawera op 10 juni 1886. Een maquette toonde hoe gigantisch de scheur van 20 km lang en 400 meter breed, het landschap hervormde. Als je er zin in hebt en 610$NZ per persoon voor over hebt, zet een helikopter je af aan de rand van de krater. Onder begeleiding mag je dan verder afdalen. Een ander gedeelte is geweid aan het leven van de Maori's. Een tijdje volgden we een gids die meer uitleg gaf over de betekenis van de tatoeëringen en het houtsnijwerk. Maar de tijd wenkte ons: we hadden een afspraak met de intercitybus naar Te Puke.

VIP gasten

Voor fietsers maakten ze een uitzondering. Na een rit van 40 minuten werden we, na een telefoontje, opgepikt door mensen van het kiwicentrum. Ook hier is een souvenirshop met vooral de aandacht op de kiwivrucht. Het leerrijkste was de rondleiding met een minibusje door de plantages. Simon, de gids van dienst, gaf uitleg over de kiwivrucht: er zijn ongeveer 150 soorten, hier worden er maar 3 soorten geteeld, de groene, de gele (of golden) die gepatenteerd is en de babykiwi. 80% van de kiwi in Nieuw-Zeeland is afkomstig van de Bay Of Plenty. Er zijn ongeveer tachtig pakhuizen. De oogst gebeurd van april tot begin juni, duurt 10 weken, dan plukken, sorteren (door het menselijk oog), verpakken en naar de koelhuizen (kunnen tot 8 à 9 maanden op een temperatuur van 0,5 graden bewaard worden). Dit gebeurt door ongeveer 20.000 seizoensarbeiders. Alleen de kiwi met het merk ZESPRI zijn afkomstig van Nieuw-Zeeland. Maar het belangrijkste, Simon toonde mij hoe de kiwiplant gesnoeid moet worden. Ik kreeg een spoedcursus hoe ik de babykiwiplant in België kan kweken. Deze variant zou beter geschikt zijn voor ons klimaat en kan in openlucht gekweekt worden. Het plukken moet gebeuren als de vrucht rijp is en kan niet zoals de andere soorten in koelhuizen bewaard worden. Bij problemen hoef ik maar een mailtje naar hem te sturen. Onze dag kon niet meer stuk, of toch...

Aangekomen op de camping wilden we nog boodschappen doen. Nog geen 500 meter verder en pats een kanjer van een "U nagel" zat door mijn kevlar achterband. "De snoodaard werd opgepakt en kon de feiten niet loochenen. Op heterdaad betrapt, een versterkte Schwalbe achterband doorboren!!! Verder verleende hij geen medewerking aan het onderzoek. Hij zweeg in alle talen, er zat niks anders op om hem levend te begraven, dat hij vertere!". Het is onze eerste lekke band sedert vorig jaar in Berlijn. Het is te hopen de laatste keer, de Kiwi's hebben geen scrupules, ze gooien zomaar lege bierflesjes door het autoraam.

Morgen trekken we verder naar Taupo.

22/12: Rotorua - Rotorua

Maandag 22 december 2008

• Rotorua - Rotorua

Het is een beetje zoals door de bomen het bos niet meer zien. Er is zoveel te zien, je moet een keuze maken. Het blubbert hier overal. We roken dat gisterenavond al bij het opzetten van de tent. In vogelvlucht ongeveer een 200 meter bevindt zich de ingang van Whakarewarewa Thermal Area. Richting (*) passeerden we langs de weg verscheidene kokende modderpoelen. Het moet een heet boeltje zijn, je ziet regelmatig rookpluimen opstijgen. Eenmaal binnen het domein werden we naar het moaridorp geleidt. Na een begroetingsritueel werd er een show van dans en zang opgevoerd. Indrukwekkend is de gekkebekketrekkerijen, sommige van die kerels hebben een ontzettend lange tong. Je kunt dat soms ook zien bij het aantreden van de nationale rugbyploeg All Blacks. Daarna maakten we een rondwandeling op de paden van de blubberende en sissende omgeving. Ik schrijf wel op de paden. Geen zinnig mens die het waagt om ernaast te stappen, je voelt en ziet de hitte uit de grond komen. Het blubbert links en rechts en regelmatig spuit een geiser water en stoom de lucht in. De tijd gaat vlug als je hier rondloopt, het is fascinerend, het houdt je bezig.

Morgen voormiddag kijken we wat er nog verder in de omgeving te ontdekken valt. In de namiddag nemen we de bus naar Te Puke, het middelpunt op aarde van de kiwivrucht.

(*) Onbekende richting. Wordt opgevraagd en later online gezet...

21/12: Tauranga - Rotorua

Zondag 21 december 2008

• Tauranga - Rotorua 61 km, in totaal 619 km en 8u onderweg (4u42 gefietst aan gem. 13,26 km/h en max. 66,20!)

Een pittige tocht? En of! Het is moeilijk te beschrijven als je het landschap van New-Zealand niet gezien hebt. We namen dan ook de kortere weg over Pyes Pa. De eerste 20 km ging het gestaag naar boven met veel tegenwind, ons gemiddelde bedroeg 10 km per uur. Daar nog een kleine 20 km tot de top van Ngawero, maar dat klimmen gaat zo een beetje als een processie van Echternach. Je klimt 30 hoogtemeters om er nadien 20 te dalen en alweer 30 op enz... We denken dat we op dit traject een equivalent van de Vlaamse Ardennen verorberd hebben. Met tussendoor een steile afdaling en als afsluiter een klim van rond de 15%. Hier moesten we passen, we deden het te voet. We werden door verscheidene automobilisten aangemoedigd.

Het was 19 uur als we de camping bereikten. Ook hier zijn twee verwarmde zwembaden. We zitten dichtbij enkele natuurfenomenen die we morgen gaan bezoeken. We hebben iets gemist. Indien we de langere maar minder steile weg naar Rotorua, waren we voorbij Te Puke gepasseerd, het kiwicentrum van de wereld.

20/12: Athenree - Tauranga

Zaterdag 20 december 2008

• Athenree - Tauranga 58,75 km, in totaal 558 km en 6u30 onderweg (3u35 gefietst aan 16,86 km/h en max. 58,60 km/h)

We zijn in Tauranga geraakt. Op zich niets speciaals, alleen ik heb zo'n grondige hekel om op een halve snelweg te fietsen, met enkel een klein strookje van één meter tot helemaal niets. Het was een prima idee om tot zaterdag te wachten. De Pacific HS2 is druk, heel druk, maar in het weekend weinig vrachtverkeer. Hier rijden zo van die Amerikaanse truckcombinaties die wij niet kennen, als die voorbij razen, hou je stuur als fietsers maar goed vast. Ook het weer viel niet mee, weinig zon af en toe wat regen, maar geoefende fietsers als wij, dat deerde ons niet.

Wij zien hier in kiwiland, dus een paar foto's van kiwiplantages mochten niet ontbreken. Alle plantages zijn zonder uitzondering omzoomt met een heel fijnmazig net, ofwel staat er een haag van een soort sparrenbomen, kort geschoren, tot 5 meter hoog. Een vriendelijke Kiwi stak de drukke baan over om ons een schuilplaats tegen de regen aan te bieden. We zijn al twee weken in New-Zealand, en we moeten toegeven de Kiwi's zijn heel vriendelijke mensen.

Enkele kilometers voor Tauranga passeerden we een voorstadje: "Bethlehem". Kindeke Jezus, Maria en Jozef hebben we niet gezien. In plaats van de stal zagen we een winkelcentrum met het opschrift: "Merry Christmas in Bethlehem visit our shoppingcenter with 37 shops".

Morgen trekken we verder naar Rotorua, voor alweer een pittige tocht; de toeristische attractie van het Noordereiland. Het ruikt er naar rotte eieren, in de buik van moeder aarde moeten er nog veel kiekens rondlopen.

19/12: Waihi Beach - Athenree

Vrijdag 19 december 2008

• Waihi Beach - Athenree 10 km, in totaal 499 km

Vandaag houden we het bij een kort ritje van slechts 10 km, dat heeft alles te maken de drukke verkeersader HS2 en het bijhorende vrachtverkeer. Op zaterdag zou het rustiger zijn.
Na het verlaten van de camping kuieren we langs de vele beachwinkeltjes van Waihi. Het is zomer, straks is het Kerstdag. Een Brits koppel dat al 30 jaar in Australië woont, kan er nog altijd niet aan wennen. Tien kilometer fietsen duurt niet lang, rond de middag zijn we in Athenree Camping Hotsprings.

Je kan het al raden, in de late namiddag genieten we van het zwembad. Het zwemwater wordt op verwarmd door een natuurlijke warmte bron. Het grondwater heeft een temperatuur van 35 graden en komt vanuit een diepte van 260 meter. "Hot idea takes out award". De baas, Don Mossop, heeft een beloning bekomen door de natuurlijke warmtebron op een ecologische wijze als energiebron te benutten. Volgens een tijdschrift vermindert hij per jaar de CO2 uitstoot met 32 ton.

Sinds enkele dagen is het mooi weer, af en toe bewolkt, dat is prima voor fietsers. Het is hier rustig aan de Tauranga baai.

18/12: Whangamata - Waihi

Donderdag 18 december 2008

• Whangamata - Waihi 52km, in totaal 489 km en 6u40 onderweg (3u45 gefietst aan 14,25 km/h en max 55,40 km/h)

We trekken verder richting Bay of Plenty. We verlaten de camping rond 10 uur tot bij de fietsenmaker. Sedert we hier zijn willen we een rechts spiegeltje kopen, maar ook deze man kan ons niet helpen. We rijden richting Waihi en volgen de HS25 langs de kust. Af en toe zien we door de exotische beplanting de Pacific. De ingrediënten voor deze fietsdag: heuvel op heuvel af, tegenwind, de zon, wat willen we nog meer.

We fietsen vandaag weer over een zadel, de Waihi Saddle, een zadel dat zit zo ineen: steil aan 7% naar boven, dan weer naar beneden, steil weer naar boven, zoals een kamelenbult. Rond 13 uur arriveerden we in Waihi stad. Het enige waar dit stadje voor bekend is, is de goudmijn. Het is een reusachtige openluchtput, in trappenlaagjes uitgegraven. Zo groot, je ziet er met moeite een mens in lopen, het zijn net mieren. Er wordt geen goud meer gedolven maar toch rijden er van die speciale reusachtige vrachtwagens op en aan.

Na wat inkopen rijden we verder richting Waihi Beach op de SH2. Volgens andere fietsers een zelfmoordweg. Gedurende zes kilometers kregen we een voorproefje. We blijven nog een dagje in de buurt, in het weekend zou het rustiger zijn richting Tauranga.

17/12: Hahei - Whangamata

Woensdag 17 december 2008

• Hahei - Whangamata 66km, in totaal 437 km en 7u15 onderweg (4u40 gefietst aan gem. 14,34 km/h en max 63,1 km/h; durfde niet sneller afdalen).

De weergoden waren deze nacht superactief. We zitten, of liever liggen, in vogelvlucht een kleine 200 meter van het strand. Een beetje verder op de camping groeit daar iets wat gelijkt op bamboe en bij flinke wind maakt dat zo een hels krakend kabaal, het is net of het alle momenten gaat afbreken.

Je weet we zijn niet van de snelste om 's morgens ons boeltje te pakken, maar dat heeft zo zijn voordelen. De zon leverde prima werk. Tegen 10u30 was ons tentje poederdroog. Het was een pittige tocht over de Opoutere Saddler, niet in het minst omwille van het klimwerk, maar de wind (alweer zult ge zeggen) wist van geen ophouden. Ik kan mij niet herinneren wanneer ik ooit van mijn fiets geblazen werd. We gaan niet klagen, we zitten nog niet aan het tempo van Lance Amstrong maar worden toch gewaar dat de conditie erop verbeterd. Onderweg namen we nog een Zwitser op sleeptouw. Hij was ons deze morgen in de eerste kilometers met een gezwinde tred voorbij gestoken en moest toegeven "es ist schwer".

Rond 18 uur was ons tentje opgezet op een kleine, knusse en heel verzorgde Settlers Motor Camp. Laat op de avond bracht de baas diverse brochures aan en gaf, enthousiast als een volleerde gids, tips wat we zeker niet mochten missen.

Morgen gaan we naar Waihi Beach, zo'n 40 kilometer verder. Er is daar een goudmijn (we gaan er eens in de grond krabben), je weet maar nooit (tourist from Belgium found... nothing).

Wie is er nog te gast op zo'n kleine camping (a la Jambers: Wie zijn ze? Wat doen ze?...):
- Een Nederlands echtpaar met 2 zonen die hun oudste zoon voor 3 weken komen bezoeken, ze zijn nog maar enkele dagen hier. De man is nog doodmoe van de jetlag en het links rijden.
- Een Frans echtpaar voor 3 weken in New-Zealand, maar vertrekken straks naar Nieuw- Caledonië om Kerstdag te vieren bij hun dochter. Ze werkt daar voor de franse regering ivm de nikkelmijnen. In Nieuw-Caledonië is er straks een referendum voor meer autonomie, maar de franse regering ziet dit goudhaantje niet zo graag vertrekken.
- Een Duits echtpaar met gezin die hun dochter van 16 ophalen. Het meisje heeft hier zes maanden gestudeerd en geleefd in een gastgezin. Ze was blijkbaar nog onder de indruk van het afscheid.
- Een Zweed die in zijn jonge jaren tijdens een solo zeiltocht is blijven plakken in de Cook's eilanden en daar met een plaatselijke schone gehuwd is.

** Sfeerbeelden uit Waihi

• Enkele foto's vanuit Waihi ...

16/12: Hahei - Hahei

Dinsdag 16 december 2008

• Hahei - Hahei (dag 2)

Deze nacht heeft het flink geregend, de wind testte of we de tent goed hadden vastgemaakt, maar deze morgen een zo goed als staalblauwe hemel! Na het ontbijt zijn we klaar voor een wandeling richting Cathedral Cove. Zoals bij het fietsen heuvel op heuvel af. We volgen de kustlijn, omzoomt met allerlei hoge beplantingen en bomen die er een exotisch tintje aangeven. Een blauwe hemel, met een vergezicht op de uitgestrekte zee die op sommige plaatsen gaten in de rotsen geslagen heeft; een voorproefje wat we te zien zullen krijgen. Na een wandeling van ongeveer een uur en een kwart zijn we op het strand. Het is moeilijk te beschrijven, de Cove is net een tunnel breed genoeg voor twee wagens, bijna twee verdiepen hoog en vijftig meter diep. Telkens als de branding de opening bereikt hoor je wat een kracht de natuur heeft.

Meer info en foto's, klik hier op de link: Cathedral Cove (foto van wikipedia)

Na de middag rijden we voor de tweede maal naar Hot Water Beach. Nu zijn we twee uur voor laag tij. Een Brit, die hier al 20 jaar woont, heeft op het strand een brede kuil gegraven. We mogen plaats nemen in zijn warm waterbad. De ene kant komt er vers ( koud) zeewater binnen, de andere kant heeft hij afgedamd. We zien aan de afgedamde kant hoe het hete water met bubbels naar boven komt geborreld, het is te heet om er in te staan. Wanneer het laag tij is, zie je stoom uit het strand komen. We genieten van dit uitzonderlijk natuurverschijnsel. Morgen verlaten we de Coromandel richting Waihi.

15/12: Hahei - Hahei

Maandag 15 december 2008

• Hahei - Hahei

Er zijn zo van die dagen dat je van alles planned, maar de weergoden beslissen er anders over. Four saisons in one day, zegt men hier. Er staat een heel sterke wind, dat op het strand lopen bijna niet mogelijk maakt. Ook naar Hot Water Beach gaan heeft geen zin, te frisjes om in badpak aan het strand te liggen. Morgen proberen we het nog eens.

In de late namiddag toer ik nog een beetje rond en zie hoe een grote troep koeien van de ene naar de andere weide over de weg geleid worden. Ik praat met de boer, het zijn ongeveer 450 dieren en die zijn binnen de twee uur gemolken, vertelt hij. Maar hij is maar een relatief kleine melkboer, zegt hij, er zijn er die wel meer dan 2000 melkkoeien hebben. Hoe lang zou dat duren? Ik bedoel, het melken.

We hopen voor morgen op beter weer; wij zijn niet naar hier gekomen om melkkoeien te tellen. Als we in onze tent kruipen begint het te regenen.

14/12: Whitianga - Hahei

Zondag 14 december 2008

• Whitianga - Hahei 33,5 km, in totaal 319 km en 7u20 onderweg (2u27 gefietst aan 14,25 km/h en max. 48,50 km/h)

Een gelukkige verjaardag Joris vanuit een zonnig New-Zealand. Rita voelde zich beter, de manager van de camping wenste ons verder een goede reis en Merry Christmas, en rond 10u30 verlieten we de camping richting Hahei. We laten ons overzetten door Ferry Landing, het is maar zo'n 200 meter tot aan de ander kant van de Mercury Bay. Ook aan de andere zijde is het flink trappen geblazen, we zijn eerlijk, we hebben het parcours in het Noordereiland onderschat. Het is een aaneenschakeling van heel steile hellingen en onze fietsen zijn zwaar geladen. Gelukkig was de rit niet zo ver, ongeveer zo'n 16 kilometer tot aan de camping. Op 1 à anderhalf uur wandelen ligt hier Cathedral Cove, maar morgen meer daarover.

Onze aandacht gaat vandaag naar Hot Water Beach, een acht kilometer verder. Ook in dit klein ritje zaten vier venijnige klimmetjes, je zal het hier niet verleren. We waren net op tijd om van dit natuurfenomeen te genieten. Een kuiltje graven in het zand en opletten dat je je vel niet verbrand. Het is een beetje zoeken tot je de gepaste temperatuur gevonden hebt. We genieten van de natuur tot het terug hoogtij begint te worden en we door koud water overspoelt worden. Het ideale moment is 2 uur voor en 2 uur na het laag tij, 4 uur genieten in een warm waterbad aan zee, met zicht op de Pacific in volle zomer, te gek zeg!

Wat is Hot Water Beach?
(meer info: http://www.mercurybay.co.nz/activities/hotwaterbeach.php)

Twee kilometer onder het strand is een reservoir van warm water met een temperatuur van ongeveer 68°C. De warmtebron is een restant van de vulkanische activiteit van de Coromandelregio 5 à 9 miljoen jaar geleden.

Wat gebeurt er? Het koude zeewater sijpelt door de bodem en door de vulkanische activiteit borrelt het weer naar boven. Er ontspringen twee bronnen, Maori en Orua genoemd met een onderlinge afstand van 20 meter.

Zoals eerder geschreven doen we morgen een ander natuurfenomeen aan. Wat hebben wij toch een druk leven hier op New-Zealand.

13/12: Whitianga - Whitianga

Zaterdag 13 december 2008

• Whitianga - Whitianga (2de dag)

We laten ons het comfort wel gevallen, we hebben deze nacht in een cabin geslapen. Rita voelde zich gisterenavond niet te best, de inspanning en de warmte misschien, we vonden het opportuun om voor 2 dagen hier te blijven en voor onderdak te gaan.

We hoorden gisteren van de manager dat er vandaag een Christmasparade was. Met zomerse temperaturen, dat wilden we niet missen. In het centrum van de stad op een groot grasplein staan een tiental tentjes waar plaatselijke kunstenaars het beste van hun kunnen ten toon stellen: houtsnijwerk, beeldhouwwerk, schilderijen, batik enz... Er was een kraampje waar men de oogst appelsienen ter plekke aan het persen was. Het sap wordt per liter verkocht, in de late namiddag bleek alles verkocht te zijn. Het hoogtepunt van het gebeuren was rond 12 uur 's middags. Een optocht van wagens begeleidt door de sirene van het vrijwilligers-brandweerskorps. Vooral de plaatselijke middenstand was vertegenwoordigd. Een rare toestand voor ons, iedereen in zomerse outfit met een kerstmuts op het hoofd, en Merry Christmas wensen.

Op een balkon speelde een band kerstdeuntjes. Een deel van de parade deed ons denken aan een soort carnavalsoptocht. Er werd snoep te grabbel gegooid en voor allerlei sportactiviteiten verminderingskaarten uitgedeeld (Merry Christmas Sir).

Mercury Bay is heel bekend in de streek, zodoende wandelden we nog een keer naar het strand en zochten achter een zandheuvel beschutting tegen de wind.

Een beetje later in de namiddag aan de kade, keken we toe hoe een vissersbootje met ijs geladen werd en zo verder vertrekkensklaar gemaakt werd. Morgenvroeg om 4 uur trekken ze er op uit voor één dag om "snapper" te vangen. Dat doen ze met behulp van metalen vierkante matjes waar, op de volledige omtrek, haakjes zijn bevestigd met aas eraan. Ze varen maar enkele mijlen in zee. Een goed vangst levert ongeveer 1 tot 1,5 ton vis op. Spijtig dat we morgenvroeg al weg zullen zijn... Je weet wel, we houden van vis.

Op onze terugweg kochten we in kiwiland 1 kg kiwi's voor 1NZ dollar of omgerekend een halve euro. 's Avonds ontmoeten we 2 Belgische meisjes, Femke en Jessie, die aan het einde van hun twee maand durend verblijf in New-Zealand zijn. Hun komst was mij eerder aangekondigd door een Brits koppel die jarenlang voor hun werk in Australië verbleven hadden. Het was voor hen de eerste maal dat ze New-Zealand bezochten. De Benelux en Frankrijk kennen ze vrij goed, met hun boot hebben ze vele waterlopen bevaren.

12/12: Whitianga - Whitianga

Vrijdag 12 december 2008

• Whitianga - Whitianga

Ter plaatse rust

We wandelen door het stadje en laten de indrukken op ons afkomen. Niet ver van hier zijn o.a. de bekende Hotwaterbeach en Cathedral Cove. De natuur heeft zo zijn eigenaardigheden, meer hierover in de volgende dagen.

11/12: Coromandel - Whitianga

Donderdag 11 December 2008

• Coromandel - Whitianga 35,75 km, in totaal 252 km en 6u45 onderweg (2u52 gefietst aan 12,82 km/h met max. 36,5 km/h)

Wij, wij nemen niet de gemakkelijkste fietspaden en houden van uitdagingen. Onze fietsgids in New-Zealand is het boekje "Pedaller's Paradise". We konden onze weg vervolgen via SH25 tot Whitianga, maar keren enkele kilometers terug richting Thames om de 309 te fietsen. Onze gids beschrijft de weg: een typische "Coromandel gravelroad", smal, bochtig en hobbelig (wasbord achtig). We kunnen het iedere fietsliefhebber alhier aanraden. Geen verkeer, heel mooie natuur, het is klimmen en dalen op een stoffige weg bij prachtig weer.

Wie tijd heeft bezoekt eens de Waterworks (waiauwaterworks.co.nz). Een ingenieur heeft zo van alles in elkaar geknutseld en doet dat met behulp van water bewegen. De man aan de balie wil ons lokken met korting te geven op de entreeprijs, maar we zijn hier in New-Zealand om van de natuur te genieten. In de late namiddag arriveren we in Whitianga, de laatste kilometers met behulp van een flinke rugwind tegen een snelheid van 35 km/p uur. Dit stadje heeft alles te bieden voor wie van watersport houdt. Middelpunt is de jachthaven, Mercury Bay is synoniem voor strand, snorkelen, vissen, diepzeeduiken en kajakken. Ook wie van shoppen houdt komt aan zijn trekken... Overnachten is geen probleem, accommodatie te over.

Op de camping maken we kennis met een Nederlands koppel, dat voor de tweede maal New-Zealand per fiets bezoekt. Vijf jaar geleden deden ze hoofdzakelijk het Zuidereiland aan, nu is het Noordereiland aan de beurt. Zo doende bekwamen we nuttige tips voor later.

10/12: Thames - Coromandel

Woensdag 10 december 2008

• Thames (YHA) jeugdherberg - Coromandel (YHA) Tidewater Tourist Park 76km, in totaal 214 km en 7u30 onderweg (3u46 gefietst aan gem. 15,74 km/h en max. 59,30 km/h)

Het heeft deze nacht alweer geregend. We proberen zo vlug mogelijk de jeugdherberg te verlaten. Maar zo gaat dat niet, ik wil perse enkele foto's doorsturen. Maar foto's van rond de 3,5 Mb lukt na verschillende pogingen van op het computersysteem hier niet (te traag). Het internet buiten de grootsteden is een ramp verteld de baas. We lopen 10 jaar achter met de rest van de wereld, te lang gemonopoliseerd klaagt hij. Uiteindelijk, uit medelijden denk ik, steekt hij een handje toe. Van op zijn eigen systeem is het kinderspel.

Het is 11 uur als we de deur van de jeugdherberg toetrekken, late vogels, richting Coromandel. Sinds gisteren volgen we de State Pacific Highway 25, afgekort SH25. Druk verkeer, iedere autobestuurder maakt een bochtje rondom ons. We moeten opvallen, twee fietsers met rode tassen en reflecterend jasje aan. De eerste kilometers gisteren waren vooral vlak, sedert vandaag voelen we de kustlijn. Dat zorgt voor mooie vergezichten, maar de hellingen gebeuren met tussenpauzen, stapsgewijze. Het is puffen, de zon doet er nog een schepje bovenop, ongeveer vier liter water per persoon nodig, en dat voor zo'n kort traject.

Na ons middagmaal aan het strand dommelen we in naast onze fietsen. We konden deze pauze best gebruiken, de laatste 30 kilometers waren very heavy. Rond 18 uur arriveerden we in Coromandel. Hier heerst een gezellige huiselijke sfeer, met vanuit de tuin een prachtig uitzicht op de baai. Een Australiër met zijn gezin voor een week in de streek, geeft ons tips voor onze tocht verder naar Rotorua. Met tussenpozen bezoekt hij New-Zealand, vooral het Zuiderland raadt hij ons ten zeerste aan.

09/12: Miranda Camping - Thames Jeugdherberg

Dinsdag 9 december 2008

• Miranda Camping - Thames Jeugdherberg 34 km, in totaal 156 km en 4u30 onderweg (2u17 gefietst aan max. 24,30 km/h)

Het heeft de ganse nacht geregend, gegoten! Een campinggast gisteren had ons verteld dat een restant van een storm, van over het Zuidereiland in aankomst is. Campingeigenaars hebben de eigenaardige gewoonte als er slecht weer op komst is, ze toevallig niet naar het weerbericht gekeken hebben of er totaal geen interesse voor hebben. Bij goed weer zullen ze het u wel zeggen.

Tussendoor kopen we voor 5 NZ$ (Nieuw Zeelandse dollar) een half uurtje internet en sturen onze belevenissen naar het thuisfront. Internet is duur hier in New-Zealand, er wonen maar een goeie 3,5 miljoen inwoners en het gebied is uitgestrekt.

We verlaten de camping niet zonder eerst gezwommen te hebben in het hot spring zwembad. Niettegenstaande het water naar eieren ruikt (wordt veroorzaakt door de zwavel) genieten we met volle teugen van het warme water, zelfs de zon is van de partij. Op plaatsen waar het hete bronwater naar boven borrelt kan men zich bijna verbranden. Het is intussen middag geworden en van zwemmen krijg je honger.

We hebben geen haast, voor vandaag is het traject maar een goeie 30 km. Gisteren hadden we rugwind, maar na deze natte nacht zijn de weergoden van gedacht veranderd. Alhoewel het een vlak traject is, moeten we tegen de strakke wind inbeuken. Rond 17 uur arriveerden we in Thames. Op het eerste gezicht is het een toffe plek. Op het graspleintje van de plaatselijke jeugdherberg hebben we ons tentje opgezet. We zijn hier niet alleen, allemaal jonge mensen van verschillende nationaliteiten; mens toch waar is de tijd van trekken met de rugzak!

Hier zijn alle faciliteiten beschikbaar, een goed uitgeruste keuken enz... en ook drie pc, wireless internet, tv ruimte en zo meer. Voor morgen zien we wel, hopelijk niet te warm en geen regen; zeg we vragen toch wat hé.

08/12: Orere - Miranda

Maandag 8 december 2008

• Orere - Miranda, 38km en 2u45 onderweg (2u15 gefietst aan gem. 17,36 en max. snelheid 53,8 km/h)
  

Voor het eerst op Nieuw-Zeelandse bodem in onze tent geslapen, het begint er op te lijken. Na het ontbijt halen we bij de manager wat informatie en brochures op voor onze tocht de volgende dagen, en kopen nog een brood in de plaatselijke supermarkt. Het weer is omgeslagen, er is veel meer wind, de zon verstopt zich regelmatig achter de snel voorbij jagende wolken, maar de temperatuur blijft aangenaam.

We gaan een kijkje nemen aan het strand, 't is nog geen vijf minuten wandelen hier vandaan. Zand, heel veel dikke keien en dat wel enkele honderden meters ver. We zijn hier helemaal alleen en lopen zo ver als we kunnen. Voor we het beseffen is het al 13u geworden, het is middag.

Op fietsvakantie ben ik een babbelzieke treuzelaar. In de keuken ontmoeten we een jong Canadees koppel. Zij trekken per huurwagen door het land. Op mijn vraag hoe het links rijden hen bevalt, wordt er flink gelachen. Bij het eerste rond punt was hij de verkeerde kant opgereden wat tot een hilarische (Mr. Bean) situatie leidde. Het deed me herinneren aan het moment toen we nog in Auckland een backpackershostel bezochten. Een Duitse dame was, enkele dagen geleden, bij het verlaten van de parking aldaar de verkeerde kant opgereden. Resultaat de wagen total loss; oef wij fietsen.

In plaats van hier te blijven, vertrekken we rond 15 uur. We moeten ons nog aanpassen aan het parcours en gaan de volgende dagen de trajecten beperken tot ongeveer 40 à 50 km. Bij de eerste kilometers richting Miranda, alweer in de kleine versnelling, daarna word het vlakker en belangrijk, de wind in de rug.

Rond 18 uur arriveren we op de Camping Miranda, Hot Springs. Alle comfort is hier aanwezig, zelfs een zwembad met natuurlijk verwarmd water (hot springs). Van de zon geen sprake meer, het begint zelfs licht te regenen, we hebben nu geen zin meer om te zwemmen. In plaats daarvan geraken we aan de praat met een Brits koppel dat al 25 jaar rond het Leuvense woont. Ze zijn aan het einde van hun vakantie, vier maanden onderweg, en bezochten in volgorde Peru, Galápagoseilanden, een stukje USA, Australië en New-Zealand. Nu nog ongeveer tien dagen India en hopen ze rond Christmas in Engeland te zijn en een oudjaar te vieren in Leuven. Het regent als we in onze slaapzak kruipen.

07/12: Auckland - Orere

Zondag 7 december 2008

• Auckland - Orere 63 km, 8u30 onderweg (5u gefietst aan 13,47 km/h, max. snelheid 66 km/h)

We zijn weg, of beter we proberen weg te geraken. Niet gemakkelijk, onze buurman André en zijn echtgenote Sybil geven ons goede raad mee. We kopen een hoed voor mij en sunscreen factor 30, vullen verder onze proviandtas aan in een foodstore, voor 2 dagen, want we weten niet waar we terecht zullen komen. Al bij al viel het best mee, om Auckland-city te verlaten, dankzij het detailplan dat André ons meegaf.


Onze eerste dagtocht was ontzettend zwaar. New-Zealand is niet vlak. De warmte, de wind en het gebrek aan conditie. We stoppen een tiental keer om in de schaduw uit te hijgen, te drinken, zelfs enkele keren om een pauze van tien minuten of langer te nemen. Steile hellingen van ongeveer 15%, nopen ons af te stappen en onze fietsen voort te duwen. Dat zijn we niet gewoon. Op het laatst worden we getrakteerd op een ferme klim van 2 à 3 kilometer. Uitgeteld geraken we rond 19u30 op de camping. Het is hier heel net, rustig (zondagavond zijn er weinig toeristen) en het strand aan de Pacific is vlakbij. Morgen blijven we hier een dag, blijkbaar is de jetlag van 12 uur nog niet helemaal verteerd.

06/12: Auckland

• Zaterdag 6 december 2008 (dag 3)
  

We hebben gisterenavond het bed ingeruild voor onze Synmat matrassen. Deze willen echt niet missen! Onze ruggen varen er wel bij. We geraken stilaan in het dagritme van New-Zealand. Onze buur hiernaast, André de Zuid-Afrikaanse tuinman, nodigde ons uit om de plaatselijke weekmarkt te bezoeken, een kleine kilometer hier vandaan. Hier heerst een gezellige drukte met een mengelmoes van nationaliteiten: Maori's van hier, Aboriginals uit Australië, dames met fel gekleurde jurken en haardos versierd met een bloem uit Polynesië, Aziaten van verschillende landen en twee blanke Belgen. Het assortiment van fruit komt vooral uit de Pacific. We genieten ervan en kopen voor het middagmaal een verse vis.

We moeten nog wennen aan het verkeer. De reflex om bij het oversteken van de straat eerst naar rechts te kijken, moeten we nog leren. De wagens komen voor ons, Europeanen uit de verkeerde richting. Ook Kerstdag is hier in aantocht. Sommige winkels zijn versierd met winterlandschappen, de bedienden hebben een Santa-Clausmuts op en dat bij een temperatuur van 22°C. Voor ons een raar gezicht; ik zie me hier al staat aan de BBQ in short en "Happy New Year" wensen.

Hier aan het Kiwi Hotel, langs de overzijde van de baan is er een strawberryfarm. Reeds van in de voormiddag is het aanschuiven. Verscheidene pluksters op het immens grote veld brengen de oogst binnen. Onder het toeziend oog van de tientallen klanten worden de aardbeien o.a. verwerkt met vers ijs, met wafels, pannenkoeken, yoghurt, in verpakkingen van 1 kg, en... het is een drukte vanjewelste. Niet te vergeten ze zijn heel lekker!


Morgen beginnen we aan de tocht door New-Zealand. Het is dan zondag en hopelijk minder verkeer in Auckland. Auckland is qua oppervlakte één van de grootste hoofdsteden. Elk huisje heeft zijn tuintje. Het wordt geen sinecure om de stad te verlaten richting Orere via Clevedon.

Ik ben gewaarschuwd!

In de late namiddag krijg ik hoofdpijn. De bungalows waar we vertoeven zijn onderling langs één zijde overdekt. Omwille van de lichtinval is een deel van de dakbedekking vervangen door plexiglas. Tijdens de middag en namiddag had ik het route-boekje "Pedallers Paradise" en de kaart van New-Zealand bestudeert. Je kan het raden, ik heb, weliswaar een kleine zonneslag opgelopen. Ik had er over gelezen hoe verraderlijk de zon hier kan zijn, de ozonlaag is boven New-Zealand heel dun. Morgen koop ik me een hoofddeksel en zonnecrème (factor 30 is hier de standaard). De goedkoopste wordt op de markt gebracht door de Cancer Society.

05/12: Auckland

• Vrijdag 5 december 2008

Het is een klote bed. Je zakt als het ware een halve meter diep in de zachte matras, slecht voor onze rug. Door zolang op te blijven gisteren namiddag, probeerden we de jetlag van 12 uur zo snel mogelijk te verwerken en ons aan het nieuwe dagritme aan te passen. Ik geraak aan de praat met de onderhoudsman van het complex hier.

Audrey noemt hij, is Zuid-Afrikaan, en heeft een werkvergunning voor 2 jaar. Ik heb een fantastisch land zegt hij, maar ontvlucht mijn land omwille van de "crime" (criminaliteit). Aan de balie in het hotel wist men geen blijf met onze fietsdozen, Audrey wel. Snel maakte hij ruimte vrij in zijn opslagplaats, we willen de fietsdozen nog gebruiken voor de terugvlucht binnen 11 weken. Ook hij nam een plakje chocolade met plezier in ontvangst. Later op de dag geeft hij ons een atlas van Nieuw-Zeeland in bruikleen maar, zegt hij: terugbrengen als jullie vertrekken.

Ik had het bij het uitpakken van onze fietsen nog niet opgemerkt, het spatbord van mijn fiets is aan de voorvork in twee. En het dekseltje in roestvrij staal, van ons kommetje, is geblutst net of het met een hamer bewerkt is.

Rond de middag vertrekken we met de fiets voor de eerste kilometers op Nieuw-Zeelandse bodem, richting luchthaven om een foto te nemen van Roy en nog wat info betreffende de omgeving. We durven nog niet naar de stad 20 km verder, we moeten nog wennen aan het verkeer. Als we een straat oversteken kijken we uit gewoonte eerst altijd links, maar hier komen de auto's van rechts. Onderweg merkt Rita een Foodstore op, deze is 7 op 7, 24 uur open; avondsluiting of zondagsrust kent deze zaak niet. In de namiddag zijn we fit genoeg om aan de pc ons eerste reisverslag door te sturen.

04/12: Auckland

• Donderdag 4 december 2008 (7 uur lokale tijd, Woensdag 3 dec. 19 uur Belgische tijd)

Bordercontrol

Ook voor New-Zealand moet er een document ingevuld worden om het land te betreden. Men is hier zeer streng, een voorbeeld van de soort vragen: hebt U gedurende de laatste 30 dagen een boerderij, slachthuis of een vleesbedrijf betreden, gekampeerd of gejaagd? Men is bang dat toeristen soorten ziektes of bacteriën zouden binnenbrengen. Wij die gaan kamperen en fietsen meebrengen; men kijkt onder het spatbord van de fiets of deze mooi gereinigd zijn, de tent en de haringen worden grondig geïnspecteerd. Een drugshond heeft veel interesse voor 1 bepaalde tas, het beestje moet groooote honger hebben want hij duikt met zijn kop diep in de handbagage, de boterhammetjes lieten nog sporen achter. Verder is alles in orde, we mogen New-Zealand binnen.

Roy

Hier op de luchthaven aan de toeristisch info bestellen we voor twee dagen een kamer met keuken in het Kiwi International Airport Hotel. We worden binnen 10 minuten gratis opgepikt door de taxidiensten van het hotel, 5 km hier vandaan.


Bij het uitpakken van onze spullen zien we dat we een tas missen. Paniek! Snel brengt de taxidienst van het hotel ons terug naar de luchthaven. Ik vraag aan de infobalie of ze... En inderdaad Roy, de man van dienst, had onze tas opgemerkt en deze naar de balie van verloren spullen gebracht. We bedanken Roy en vragen hem "What's famous in Belgium?". "Chocolate", antwoord de man spontaan. We hadden voor ons vertrek enkele kleine verpakkingen chocolade van Cote d'or gekocht, met de bedoeling als geschenk uit te delen aan mensen die ons zouden helpen. Hij was blij verrast en bewaard zijn plakje chocolade voor Kerstdag.

Het is nu donderdagmiddag, we zijn al ongeveer 40 uur op. Niettegenstaande we allebei doodmoe zijn, besluiten we de bus te nemen richting centrum Auckland. We slenteren wat rond, doen inkopen, nemen in eerste instantie de verkeerde bus richting hotel, maar zijn rond 18 uur terug op onze kamer. We maken wat eten klaar, douchen en duiken ongeveer 50 uur later voor het eerst in een bed.

03/12: Los Angeles - Auckland

• Woensdagmorgen, 3 december 2008 (4 uur Belgische tijd)

We landen in LA. De grenscontrole maakt er hier nog meer werk van. Eerst op het vliegtuig een document invullen of je bv. nog niet in de gevangenis hebt gezeten, onder invloed van drugs bent en nog meer van die zaken. Niettegenstaande we allemaal naar één afgesloten ruimte moeten, worden we gefotografeerd alsook vingerafdrukken gemaakt van linker- en rechterwijsvinger.

Er staan versnaperingen klaar en een dikke 2 uur later nemen we plaats op onze zelfde stoelen richting Auckland voor een vlucht van twaalf uur en half. Ook deze vlucht verloopt spoedig. Rond 15 uur Belgische tijd overschrijden we de Internationale datumlijn, voor ons is het nu donderdag; help welke dag is het nu?

Twee uur voor het landen krijgen we een warm ontbijt: omelet met kaas, gebakken patatten en en een worstje. Aan onze linker zijde zien we in de verte een roos rode gloed, het wordt donderdagochtend in Auckland.

02/12: Brussel - Los Angeles

Hoelang duurt een dag? 24 uur?

Uitgezonderd bij onze eerste fietstocht (de groene valleienroute) maakten we er een gewoonte van om onze belevenissen en indrukken neer te pennen.

• Dinsdagochtend, 2 december 2008 (4 uur)

Mijn biologische klok wekte me reeds om 4 uur. Ik overwin mijn drang om zoals altijd op te staan en zie op de wekkerradio hoe het toch vlug 5 uur wordt. We willen om 6 uur op de autostrade richting Brussel zijn, om de file te vermijden. Met dank aan Iwein en onze jongste zoon Karel voor de logistieke steun. Onze fietsen, verpakt in fietsdozen (gisterenavond nog vernist) werden op de aanhangwagen vastgesjord.

In de vertrekhal liepen we mijn oudste zus Annie en haar man Jean tegen het lijf. Ze had zopas haar dochter Veronique aan de luchthaven uitgewuifd richting Rome.

Vergeten!

Ik maak er een sport van om altijd iets te vergeten en dat juist voor het vertrek vast te stellen. Een geluk dat we ruim op tijd waren en onze zoon Filip en Katarina nog de tijd hadden om heen en weer te sporen en de waterfilter thuis op te halen. Tijdens het wachten maakte mijn zus er ons attent op dat je hier je bagage extra kunt inpakken, €5 per stuk maar wel verzekerd tegen verlies, diefstal of beschadiging voor een bedrag van ± €500 per stuk.

Veel tijd bleef er niet meer over om in te checken, even later werden onze fietsen door het bagagepersoneel opgehaald.

De vlucht naar London-Heathrow verliep vlekkeloos. We zijn geruste zielen: Tijdens het wachten op de aansluiting worden onze namen afgeroepen; we hadden ons aan de balie nog niet aangemeld om in te checken, we moeten het nog leren. Met onze bagage is alles ok: deze lag al in het vliegtuig.

We zien er verdacht uit

Bij het inschepen voor de vlucht naar LA, worden we door de veiligheidsdiensten uit de rij gepikt. we worden voor de tweede maal gefouilleerd, nu moeten ook onze schoenen uit. Het dragen van een fietswindjack is blijkbaar al voldoende om er verdacht uit te zien, bij mijn weten droegen de kapers van 9/11 dat niet.

De vlucht naar LA verliep vlekkeloos, de bediening is prima en de mensen van Air New Zealand doen hun best. We zitten in deze Boeing 777 met 3x3 zetels op 1 rij. Op een schermpje ingebouwd in de rugleuning van de passagier vooraan, kun je de vluchtgegevens zoals snelheid (950 km per uur), temperatuur (-52 graden), de hoogte (12 km) en de tijd van aankomst aflezen. In een animatiefilmpje bekijk je de vluchtroute; zo zie je dat het vliegtuig langs IJsland, over het oosten van Canada zo zuidwaarts richting LA vliegt.