18/01: Franz-Josef - Kakapotahi

Zondag 18 januari 2009

• Franz-Josef - Kakapotahi (Old Church van Ross) 96 km, in totaal 1982 km en 8u30 onderweg (5u39 gefietst, gem. 17,43 km/h en max. 54,3 km/h)

Amaai, zo'n nacht. Vier dronken grieten waren op oorlogspad geweest, iedereen op het gelijkvloers moest het ontgelden. We konden de glimwormtocht van gisterenavond vergeten. Toen we wilden vertrekken barstte het onweer, gepaard met bliksem uit. Gewapend met enkel een zaklamp, leek ons toch te weinig verdediging tegen het natuurgeweld. Daarvoor staan er langs wandelpaden genoeg waarschuwingen. De brug verder op het pad is een tijdje geleden trouwens, door het water weggespoeld. Het regende deze morgen nog tijdens het ontbijt, bij ons vertrek rond 10 uur klaarde het uit. De toppen van de bergen hebben een wit kleedje gekregen. Lang duurde het niet en het begon terug te plenzen. We zochten beschutting aan het schooltje, om onze regenkledij aan te trekken. Bij de beklimming van de Mount Hercules klaarde het uit. Onderweg passeerden we de afslag naar Okarito. Bij goed weer wordt er 's nachts een zoektocht naar de kiwivogel georganiseerd. Abel Tasman noemde dit gebied op 13 december in 1642 "het hooch vergeven landt", toen hij hier als eerste Europeaan Nieuw-Zeeland zag. Maar het regende als we passeerden, we fietsten door en misten het unieke zicht op de bergen en de lagoon met zijn flora en vogels. Het parcour ging op en neer. In het dorpje Hari-Hari deden we inkopen. Daar ontmoetten we Jude Kirstein een jonge Amerikaanse alleen op de fiets. Ze is fietsmekanieker van beroep. We babbelden over fietsen en fietsreizen en hielpen haar, door ons boekje gedeeltelijk door de bazin van de winkel te laten kopiëren. Als we vertrokken begon het alweer te regenen. Onderweg ontvingen we de raad niet in Pukekura te overnachten maar door te fietsen tot in Kakapotahi. "The old Church".

Kletsnat en moe vonden we onderdak in dit backpackershostel. Dit gebouw is de oude Anglikaanse kerk van het dorpje Ross. Het is op zijn geheel in december 2001, verhuisd naar de oever van de Kakapotahiriver. Er ligt een fotoboek over deze bijzondere onderneming. Je ziet niet elke dag een eeuwenoud gebouw op wielen. De verdere werkzaamheden en voltooiing duurde tot eind 2002. De eigenaar had de bedoeling het te verkopen, maar vindt tot op heden geen koper.

Een echte verademing. Er is een grote leefruimte met open haard. De verantwoordelijk van dienst zorgt voor een gezellige huiselijke sfeer. We kwamen een oude bekende tegen, Adriaan Schmidt, eerder ontmoet op de camping aan de Fox Glacier, genoot van de warmte bij de open haard. Hij heeft in New-Zealand 10 maand gestudeerd en toert nu een maandje door het land met de fiets. Dit backpackershostel is een must voor wie van huiselijke gezelligheid en warmte houdt. Onze natte kleren hangen te drogen in een lokaaltje achteraan de open haard. Het is middernacht, we moeten ons bed opzoeken. Morgen fietsen we door naar Greymouth.