31/01: Slechts enkele kilometers gefietst

Zaterdag 31 januari 2009

• Slechts enkele kilometers gefietst, in totaal 2669 km

Een treinreis in New-Zealand heeft niet die allure van een TGV. Zoals bij de eerste treinrit vanuit National Park Village richting Wellington, vertraagd de trein de snelheid tot max. 30 km/h als hij op hoge bruggen over valleien rijdt of zich slingert tussen de rotsen. Regelmatig verandert de conducteur (of hier de manager) van kepie en wordt een volleerde toeristische gids. Hij of zij geven meer uitleg over plaatsen, zoals bv. hier op deze plaats hebben de blanken een stuk grond van de Maori's gekocht in een bepaald jaar, zodat er een noord-zuid verbinding per trein mogelijk geworden is. In Okahune wordt een pauze van 20 min. ingelast, iedereen uit de trein om de benen te strekken, ook de machinist. Op het perron staat er al een BBQ klaar met gebraden lamsvlees en warme broodjes. Het stationsgebouw doet nu dienst als winkeltje. Als we vertrekken roept men om: nog extra 20 min. pauze. Hier is geen haast om op tijd te komen.

In National Park Village wordt met de bemanning van Auckland gewisseld, zodat iedereen terugkeert vanwaar men komt. In Hamilton roept men om dat de vermoedelijke vertraging ondertussen opgelopen is tot 1u30. Het is bijna donker als we kwart voor negen met onze fietsen op het perron in Auckland uitzoeken, wat nu te doen! De meeste backpackershostels zijn op zaterdagavond fully booked. Ze raden ons ten stelligste af nu per fiets door de stad te trekken. En hier laten de Kiwi's zich van hun beste kant zien. Hulpvaardig als ze zijn zoeken ze samen met ons uit wat de beste oplossing (camping), via treinverbinding, op dit late uur nog mogelijk is. We hoeven zelfs niet te betalen alleen voor de fietsen. Zo is het bijna 22 uur als we ons tentje kunnen opzetten in Avondale, ongeveer twee kilometer van het station.

PS: We ontmoeten deze morgen in Wellington een Duitse fietser. De onfortuinlijke is aangereden door een wagen. Niets gebroken of stuk, maar de rechterarm zit van elleboog tot pols in een verband. De spiegel heeft op die plaats de huid afgeschraapt. Hij kan voorlopig niet verder fietsen en spoort daarom verder naar het Zuidereiland richting Christchurch.

30/01: Picton - Wellington

Vrijdag 30 januari 2009

• Picton - Wellington

Ik moest mij nog spoeden deze morgen, je weet wel, blijven babbelen over fietsen en fietsvakanties. Zonder Rita had ik de ferry beslist gemist. Met de "Aratere" naar het Noordereiland. In het vrachtruim bij de goederenwagons van de spoorwegen, staan onze fietsen (ook zwaar vervoer?).

Het is alweer prachtig weer. Met een kalme zee zien we halverwege Flipper en zijn vrienden. Een hele school dolfijnen vergezeld maar heel even de ferryboot, net genoeg om ze te filmen. We checkten in in het zelfde backpackershostel als de vorige keer. We bezochten het museum van Wellington. Het toont het verleden en de geschiedenis van de stad. Een korte film over de ramp met de Wahine trok onze aandacht: De nachtferry van Lyttelton naar Wellington liep, tijdens de zwaarste storm die New-Zealand tot op heden gekend heeft, op 10 april 196,8 op de klippen van de Barrett Reef. Nadat eerst de radar en daarna het roer het begaven, maakte het schip in de haven slagzij. Alle 734 schipbreukelingen geraakten van boord maar toch stierven later 51 personen aan hun verwondingen. Merkwaardig is een kaart van de Cook Street die de twee eilanden scheidt, met daarop 160 jaar scheepswrakken. Het is niet te tellen hoeveel schepen of boten er intussen zijn vergaan of gezonken. Het is beter eerst de overtocht te maken en daarna de film te bekijken, misschien durf je niet de boot op met zwaar weer.

Morgen nemen we de trein naar Auckland.

29/01: Pelorus Bridge - Picton

Donderdag 29 januari 2009

• Pelorus Bridge - Picton 68 km, in totaal 2659 km en 8u onderweg (4u35 gefietst aan 15,15 km/h en max. 48,5 km/h)

We namen om 8 uur afscheid van Kees, die al vertrekkensklaar stond voor zijn wandeltocht. Voor onze laatste tocht op het Zuidereiland beloofde het alweer een mooie dag te worden. Niettegenstaande de Westcoast en het gebied rond de gletsjers bekend staan om zijn vele regendagen, mochten we hierover zeker niet klagen. Het grootste gedeelte van de tocht liep over de Queen Charlotte Drive. Een heel mooie maar pittige fietsroute, die ons deed denken aan het Noors fjorden gebied, maar nu met vele kleine baaien en zandstranden (Pelorus Sound en Queen Charlotte Sound) in zomerse temperaturen. We passeerden Canvastown en Havelock, die hun ontstaan langs deze weg te danken hebben aan de goudzoekers van weleer.

Ochtendstond geeft goud in de mond, reeds om 1 uur kwamen we in Picton aan. Een kapster vond tussen twee klanten door de tijd om ons haar te knippen, we hebben een nieuwe look. We aten onze lunch en genoten van het uitzicht op de Picton Habour van op de London Quay. Het is juist één maand geleden dat we vanuit de andere richting hier aankwamen. Eén maand met de fiets op het Zuidereiland is beslist te kort om alles te zien. Maar we kunnen ons toch een beeld vormen wat dit stukje van New-Zealand te bieden heeft. Morgen nemen we de ferry, terug naar Wellington. De vakantieperiode zit erop, we hopen dus dat het rustiger fietsen zal worden in "Northland" op het Noordereiland.

(Onderweg naar Picton)

28/01: Nelson - Pelorus Bridge

Woensdag 28 januari 2009

• Nelson - Pelorus Bridge 64,2 km, in totaal 2591 km en 7u onderweg (4u15 gefietst aan 15,35 km/h en max. 68,6 km/h)

We haalden de schade van gisteren in, m.a.w. we crossten in een recordtempo door de stad. Het geografisch middelpunt van New-Zealand bezochten we niet, we vinden ons zelf nu het middelpunt. Nelson heeft vele pleintjes en mooie parken met allerlei gedenktekens en monumenten die de soldaten en anderen herdenken en eren, gesneuveld in de oorlogen van weleer.

Pas om 11 uur verlieten we Nelson, de zon scheen, niets meer te merken van het gekletter van gisterenavond. Over een zwaar heuvelend parcour bereikten rond 4 uur de DOC camping. We ontmoeten hier voor de derde keer een Nederlands echtpaar met hun zoon op een andere camping, blijkbaar achtervolgt de ene de andere. Het is een DOC (Departement of Conservation) camping, dat betekent een minimum aan comfort, zoals een warme douche, toilet en de keuken is een afdakje met 4 gaspitten, maar heel belangrijk, oooh zo rustig.

's Avonds geraken we aan de praat met Kees, een Nederlander die 48 jaar geleden geïmmigreerd is. Met zijn 70 jaar en alleen in een grote camper, geniet hij van de natuur. Fietsen, kajakken en dagtochten vullen zijn dagen.

Morgen trekken we verder naar Picton.

Dief gesignaleerd!

Zoals de kea op zoek is naar voedsel en zo tenten en wagens beschadigd, zo is er ook de weka. Een soort boskieken met rode poten en een grote snavel. Het dier ziet het afwassponsje, dat met een wasspeld aan de remkabel van de fiets overdag te drogen hangt, als een lekkernij. In een flits springt het omhoog, en rukt het met wasspeld en al van de fiets. We hadden het beestje al enkele malen weggejaagd, maar het bleef maar terug komen. Dus lagen we met het fototoestel op de loer.

27/01: Nelson - Nelson

Dinsdag 27 januari 2009

• Nelson - Nelson 18 km gefietst

We zouden vandaag de stad bezoeken, maar veel is er niet van in huis gekomen. Wat later uit de slaapzak gekropen, ontbeten, het dagboek en hop naar de bib (een snelle verbinding) om alles door te sturen. We hadden nog net tijd genoeg om inkopen te doen, het weer was op korte tijd omgeslagen. Van een blauwe lucht met stralende zon was niets meer te merken. Het werd donker, het onweer naderde. In Nelson ligt het middelpunt van New-Zealand, wat we graag hadden bezocht. We spoedden ons vlug terug naar de camping, net op tijd voor het onweer uitbarstte. We kruipen in ons tentje, het regent.
Morgen vertrekken richting Picton (tot Pelorus Bridge), dat traject verdelen we in 2 dagen.

26/01: Glenhope - Nelson

Maandag 26 januari 2009

• Glenhope - Nelson 97 km, in totaal 2508 km en 7u55 onderweg (5u50 gefietst aan 16,95 km/h en max. 60 km/h)

Vandaag moesten we twee "saddles" over. Nr. 1, Hope Saddle gevolgd door een steile afdaling. Het was nog niet hoog genoeg voor ons, we reden verder tot de look out, 150 meter verder. Bovenaan een panorama, op een koperen plaat konden we ons beter oriënteren in het landschap tussen de vele bergen. Nr. 2, Spooner's Saddle was nog steiler. Ondertussen was het middag en warmer. Deze keer hadden we geen zin om er nog 50 hoogtemeters aan toe te voegen. Daarna ging het in volle vaart richting Richmond. Bij de I Site haalden we inlichtingen i.v.m. het fietspad dat Richmond met Nelson, voor fietsers veiliger, verbindt. Het mens van de I Site moet blijkbaar nog nooit van het fietspad gehoord hebben. Dankzij onze fietsgids vonden we het snel, de camping lag zelfs op deze fietsroute. Een nadeel, het centrum en de supermarkten liggen vijf kilometer verder.

Zoals reeds eerder het ons opgevallen was, dat in sommige dorpjes of streken zoveel eigendommen te koop aangeboden worden, zo viel het ons nu op, bij de doortocht in het dorpje Foxhill, dat ook hier ongeveer 1/4 van de eigendommen te koop zijn. Volgens een Nieuw-Zeelandse dame, die in het Australische Perth woont en werkt, verblijft ongeveer 20% van de Kiwi's in Australië, omwille van de betere werkomstandigheden.

Goed om weten: "Kea's"

In bepaalde streken leeft de kea, een papegaai achtige vogel. Men verwittigd dikwijls toeristen om deze slimme dieren NIET TE VOEDEREN, velen slaan deze raad in de wind. Het zijn lieve beestjes, maar daardoor veranderd hun gedrag in een vernielzucht zonder grenzen. Tenten, ze scheuren ze aan flarden (we hebben zo een tent zelf gezien) alle soorten rubberen dichtingen van wagens ook ruitenwissers worden eruit getrokken en verwijderd in een minimum van tijd. Zadels van fietsen worden gewoonweg vernield en het gaat zo door, ook 's nachts. Onze fietsvriend Adriaan heeft ons enkele foto's laten zien.

25/01: Murchison - Glenhope

Zondag 25 januari 2009

• Murchison - Glenhope (Cyclist Farmhostel) 51 km, in totaal 2411 km en 5u onderweg (3u25 gefietst aan 15,32 km/h en max. 53,6 km/)

Zondagochtend 9 uur. Bijna iedereen slaapt nog in dit kleine stadje. Het museum opent zijn deuren pas om 10 uur. New-Zealand ligt op één of zelfs meerdere geologische breuklijnen, en deze omgeving heeft dat in het verleden ondervonden. Twee oudere dames, met een looprekje, zijn vandaag de overlevende vrijwilligers die het museum bemannen. Het is niet zo groot, en bevat zowat alles wat men hier tot op heden gebruikte in het dagelijkse leven. Merkwaardig is de telefooncentrale die manueel bediend werd tot in 1989. Je weet wel die telefooncentrales, waar een dame de ene stekker met de andere verbindt, op een paneel met gaten en draden (zoals in de films van de jaren '20 en '30).

Fossiele restanten van de grote Moa vogel liggen te samen met stukjes goud (soms zo groot als kiezelstenen) uit de verschillende streken. Maar onze aandacht gaat vooral uit naar het zaaltje ivm de aardbeving.

Op maandag 17 juni 1929, om 10u17 met een kracht van 7,8 op de schaal van Richter, werd onder andere het schooltje bedolven door een puinlawine. De vijf leerlingen, waaronder deze twee dames, bevonden zich op dat moment buiten. In de streek waren 17 doden. Het duurde 18 maanden om de wegen te herstellen en twee jaar om het stadje terug op te bouwen. Een kleine dvd voorstelling van 10 min. over deze gebeurtenis is te bekijken. Ondertussen werd ons een kopje koffie aangeboden (mochten we zelf maken).

Later in de geschiedenis op 24 mei 1968, om 5u29, werd de streek alweer getroffen. Maar nu een beetje zuidelijker in Inangahua met een kracht van 7 op de schaal van Richter, werd de Buller River door het puin afgedamd en werd zo een meer, tot het later door de kracht van het water zelf, de loop van de rivier terug vrijmaakte. Op onze tocht naar Murchison gisteren konden we dat zien. Aan de Maruai River is toen een waterval ontstaan, doordat de aarde langs de ene kant, bij Whites Creek, vier tot vijf meter opgestuwd werd.

(Buller River)

Bij het verlaten van het stadje kochten we nog enkele ansichtkaarten over deze gebeurtenissen. Er was meer verkeer, en vooral de warmte (in de schaduw 28 graden) zorgde voor een lastige rit. We verblijven deze avond in Hu-Ha Bikepackers, een rustige verademing met alle faciliteiten.

24/01: Westport - Murchison

Zaterdag 24 januari 2009

• Westport - Murchison 103,50 km, in totaal 2360 km en 9u30 onderweg (6u33 gefietst aan 15,99 km/h)

De zon was alweer van de partij toen we omstreeks 9 uur het rustige Westport verlieten. Het parcour is de Vlaamse Ardennen waardig langs de Buller Gorge. De streek van Westport is vooral bekend omwille van de steenkool. Dat zagen we duidelijk langs de weg, daar waar deze breder gemaakt was door graafmachines, zagen we tussen twee lagen rotsen, een zwarte laag liggen. Bij de Inangahua Bridge passeerde ons een goederentrein, geladen met steenkool vanuit Stockton op weg naar Lyttelton (Christchurh), een zwarte stofwolk achterlatend.

(Lower Buller Gorge)

Er is weinig verkeer, de warmte, en vooral het geluid van de krekels maakte er een echte zomerse tocht van. We stopten regelmatig om mooie panoramische foto's te maken. Aan Hawks Crag heeft men een gleuf in de rotsen moeten hakken, het is juist gepast om één vrachtwagen tegen een maximum snelheid van 30 km/h te laten passeren. Het was één van onze zwaarste, maar mooiste dagtochten om wille van de vele veranderende zichten aan de Buller River. Het bobijntje was af, toen we de camping bereikten. Onmiddellijk werden we aangesproken door mensen die ons onderweg gezien hadden. Benieuwd stelden ze vragen over onze reis in New-Zealand, er werd ons een drankje aangeboden.

(Hawks Crag)

Morgen bezoeken we het plaatselijk museum. Onderweg zagen we nog van de littekens, afgetekend in de bergen.

23/01: Westport - Westport

Vrijdag 23 januari 2009

• Westport - Westport 50 km, in totaal 2256 km

We wuifden onze Nederlandse fietsvrienden uit, ze wilden deze avond bij de Pancake Rocks zijn. Vijftien kilometer verder hebben ze morgen een afspraak, onder begeleiding van een smid kun je daar je eigen mes maken, beginnend met een stuk ijzer.

Het toeristenbureau vertelde ons gisteren dat er aan de North beach regelmatig dolfijnen te zien zijn. Maar Flipper en zijn maatjes waren weg voor filmopnamen. De zee was kalm, geen dolfijnen te bespeuren. Op de pier bij het lichtbaken waren gedenkplaten op de rotsen gemetseld. Verdronken, vermist, vergaan met man en muis, in 1968 is er vanuit Westport een boot vertrokken met 29 mensen aan boord, vergaan, niet ver van Cape Reinga, het noordelijkste punt van New-Zealand. Aan de andere kant van de stad richting Foulwind kan men een zeehonden kolonie spotten. Beukend tegen de noordenwind fietsten we ernaartoe. Onderweg passeerden we de grootste cementfabriek van New-Zealand. Het was een beetje teleurstellend bij Tauranga beach. Slechts enkele dieren lagen te zonnebaden op de grote rotsblokken. Toen we naar Kaikoura fietsten, op 2 januari zagen we wel honderden pelsrobben zonnebadend langs de weg.

Morgen gaan we naar Murchison, dit stadje werd in 1929 getroffen door een aardbeving.

22/01: Punakaiki - Westport

Donderdag 22 januari 2009

• Punakaiki - Westport 61 km, in totaal 2206 km (4u11 gefietst aan gem. 14,81 km/h en max. 60,8 km/h)

Geen gezeur deze morgen we waren al om 9 uur weg voor een relatief korte maar pittige tocht voor de laatste keer langs de Westcoast. Leisteenrotsen getekend door de zee, domineren het indrukwekkend landschap. Het ging op en neer, de ene keer hebben we een panoramisch overzicht, de andere keer na een volgende afdaling reden we op enkele meters van de waterlijn. We namen rustig de tijd om plaatjes te schieten.

Onze lunch aten we in Charleston, een uitgestorven goudzoekersstadje van weleer. Rond 4 uur arriveerden we op de camping van Westport. Het is de tweede grootste stad aan de Westcoast en heeft zijn bestaan te danken aan steenkoolontginning. Het belangrijkste toeristische gebouw is het steenkoolmuseum. Op 16 km afstand ligt Cape Foulwind, waar een zeehondenkolonie leeft en die we morgen gaan bezoeken.

Deze avond vertoeft hier ook een Nederlands jong paar op fietsvakantie. Zij fietsen zuidwaarts, wij noordwaarts, we wisselen allerlei inlichtingen en nuttige tips uit.

21/01: Punakaiki - Punakaiki (Pancake Rocks and Blowholes)

Woensdag 21 januari 2009

• Punakaiki - Punakaiki 8 km gefietst

Pancake Rocks and Blowholes

Vroeg uit de veren, het hoogtij wachtte niet op ons. We genoten van het natuurspektakel, het gebulder, het geraas, het geweld waarmede het water zich door de openingen van allerlei afmetingen jaagt. Het is fascinerend. Een natuurdocumentaire kan de indrukken die je hier beleefd moeilijk weergeven. De opkomende zon zorgde voor een extra dimensie.

We besluiten deze avond hier te blijven om dit nog eens mee te maken. Toen we terugkeerden rond 11 uur stond de campingbaas ons al op te wachten. Of we hier nog een dag bleven, de checkout was immers om 10 uur. Hij was ongerust, een alleenstaande tent zonder fietsen... Ik overtrad het huisreglement, reglementen zijn reglementen alhoewel we met de visakaart in de hand stonden, bleef hij maar doordrammen. Was er een andere camping in de buurt waren we zeker opgestapt. Zijn ongerustheid reikte niet verder dan zijn centen. We vulden de namiddag met het bijwerken van het dagboek, de camping leek uitgestorven. Later op de avond genoten we terug van het natuurspektakel, nu met de ondergaande zon. Morgen trekken we verder naar Westport, daar kunnen we de zeehondenkolonie spotten.

“Mein Kampf Führer”

Reglementen zijn reglementen. De baas en bazin joegen deze avond ons samen met een Schots echtpaar en de andere gasten uit de keuken buiten. Om 10 uur stipt gaat de boel op slot, iedereen weg, service? Het hoogtij aan de Pancake Rocks was deze avond om 8u45, dus iedereen komt later aan, er wordt later gegeten, maar hier geen uitzonderingen. Tijdens de dag reed hij voortdurend met zijn auto als een jachtdier op zijn terrein, op zoek naar kampeerders die het bureel (overkant van de straat en niet onmiddellijk in het zicht) voorbij reden.

20/01: Greymouth - Punakaiki

Dinsdag 20 januari 2009

• Greymouth - Punakaiki 70 km, in totaal 2136 km en 7u43 onderweg (3u55 gefietst aan 17,98 km/h en max. 56,5 km/h)

Onze fietsmaat, Adriaan, was al een poosje op. Ook wij werden rond zes uur door de regen gewekt. Hij vertrekt naar Christchurch over de Arthur's Pass. Indien nodig bij slecht weer kan hij zijn weg verder zetten per trein. Deze trein noemt de "Tranzalpine". We spendeerden eerst enkele uren in het dorpje Shantytown, een soort Bokrijk uit de goudzoekerstijd, inclusief een stoomtreintje.

Of het de moeite waard was? We hebben goudzoeker mogen spelen en hebben als aandenken voor onze arbeid een klein flesje water met goudfragmentjes. Daarna ging het richting Punakaiki, bekend om de "Pancakes Rocks" en "Blowholes".

Onderweg nog fietsers ontmoet van verschillende nationaliteiten, waaronder een Frans koppeltje op wereldreis voor 1 jaar. We kwamen laat op de camping aan en morgen, bij hoogtij bezoeken we het natuurgeweld.

19/01: Kakapotahi - Greymouth

Maandag 19 januari 2009

• Kakapotahi - Greymouth 84 km, in totaal 2066 km en 7u onderweg (4u02 gefietst aan 21,20 km/h en max. 48,80 km/h)

Rond 10u30 verlaten we de Old Church, het is zonde hier geen rustdag te nemen in deze unieke omgeving. We waren vandaag niet meer alleen, Adriaan vergezelde ons naar Greymouth. Het was een heuvelend parcour, met links de Pacific. Aan het dorpje Ross, een oud goudzoekersdorp, hadden we net 2000 km op de teller. Frank, de verantwoordelijke van de Old Church zei gisteren dat men onlangs een nieuwe concessie gegeven heeft om goud te delven. We zagen in de verte graafmachines, oei, onze schoppen vergeten! Rond 13 uur waren we in Hokitika en bezochten een glasblazerij en een jade atelier (hier maakt men sieraden van groensteen, iets wat de Maori's al eeuwen geleden deden). Daarna ging het met rugwind in volle vlucht naar Greymouth. We slapen op een camping vlak aan zee en horen de branding tot in de keuken.

18/01: Franz-Josef - Kakapotahi

Zondag 18 januari 2009

• Franz-Josef - Kakapotahi (Old Church van Ross) 96 km, in totaal 1982 km en 8u30 onderweg (5u39 gefietst, gem. 17,43 km/h en max. 54,3 km/h)

Amaai, zo'n nacht. Vier dronken grieten waren op oorlogspad geweest, iedereen op het gelijkvloers moest het ontgelden. We konden de glimwormtocht van gisterenavond vergeten. Toen we wilden vertrekken barstte het onweer, gepaard met bliksem uit. Gewapend met enkel een zaklamp, leek ons toch te weinig verdediging tegen het natuurgeweld. Daarvoor staan er langs wandelpaden genoeg waarschuwingen. De brug verder op het pad is een tijdje geleden trouwens, door het water weggespoeld. Het regende deze morgen nog tijdens het ontbijt, bij ons vertrek rond 10 uur klaarde het uit. De toppen van de bergen hebben een wit kleedje gekregen. Lang duurde het niet en het begon terug te plenzen. We zochten beschutting aan het schooltje, om onze regenkledij aan te trekken. Bij de beklimming van de Mount Hercules klaarde het uit. Onderweg passeerden we de afslag naar Okarito. Bij goed weer wordt er 's nachts een zoektocht naar de kiwivogel georganiseerd. Abel Tasman noemde dit gebied op 13 december in 1642 "het hooch vergeven landt", toen hij hier als eerste Europeaan Nieuw-Zeeland zag. Maar het regende als we passeerden, we fietsten door en misten het unieke zicht op de bergen en de lagoon met zijn flora en vogels. Het parcour ging op en neer. In het dorpje Hari-Hari deden we inkopen. Daar ontmoetten we Jude Kirstein een jonge Amerikaanse alleen op de fiets. Ze is fietsmekanieker van beroep. We babbelden over fietsen en fietsreizen en hielpen haar, door ons boekje gedeeltelijk door de bazin van de winkel te laten kopiëren. Als we vertrokken begon het alweer te regenen. Onderweg ontvingen we de raad niet in Pukekura te overnachten maar door te fietsen tot in Kakapotahi. "The old Church".

Kletsnat en moe vonden we onderdak in dit backpackershostel. Dit gebouw is de oude Anglikaanse kerk van het dorpje Ross. Het is op zijn geheel in december 2001, verhuisd naar de oever van de Kakapotahiriver. Er ligt een fotoboek over deze bijzondere onderneming. Je ziet niet elke dag een eeuwenoud gebouw op wielen. De verdere werkzaamheden en voltooiing duurde tot eind 2002. De eigenaar had de bedoeling het te verkopen, maar vindt tot op heden geen koper.

Een echte verademing. Er is een grote leefruimte met open haard. De verantwoordelijk van dienst zorgt voor een gezellige huiselijke sfeer. We kwamen een oude bekende tegen, Adriaan Schmidt, eerder ontmoet op de camping aan de Fox Glacier, genoot van de warmte bij de open haard. Hij heeft in New-Zealand 10 maand gestudeerd en toert nu een maandje door het land met de fiets. Dit backpackershostel is een must voor wie van huiselijke gezelligheid en warmte houdt. Onze natte kleren hangen te drogen in een lokaaltje achteraan de open haard. Het is middernacht, we moeten ons bed opzoeken. Morgen fietsen we door naar Greymouth.

17/01: Franz-Josef - Franz-Josef

Zaterdag 17 januari 2009

• Franz-Josef - Franz-Josef

Een rustdag in een backpackers hostel. Na de overvloedige regenval van deze nacht trekken de Amerikanen verder met de bus noordelijk naar Nelson. Daar blijft het weer zonnig. Ze vliegen woensdag terug en eindigen liever met goed weer. Wij vullen onze dag met ze uit te wuiven. Een tandem in de buik van een bus proppen, blijkt nog niet zo eenvoudig. Tot overmaat van ramp valt de regen met grote bakken uit de lucht.

Een beetje internet, dagboek bijhouden, in het toeristenbureau opzoeken voor onze tocht van de volgende dagen, voor het eerst Fish & Chips gegeten; een mens veranderd soms eens van eetgewoonte. Als het deze avond ophoudt met regenen doen we de "Terrace Walk". Op deze voettocht kun je na zonsondergang de glow-worms bewonderen.

16/01: Fox Glacier - Franz-Josef

Vrijdag 16 januari 2009

• Fox Glacier - Franz-Josef Glacier
  

Van de ene naar de andere gletsjer. Niet ver vandaag, na onze toer van gisteren wilden de spieren niet meewerken. We moesten twee steile beklimmingen op. Het weer viel mee, de zon kwam af en toe eens piepen, van de voorspelde regen was er nog niets te zien. Tijdens de beklimming zoefde het tandemduo ons alweer voorbij, afspraak in de jeugdherberg. De jeugdherberg? Tja den rappen dat ik ben. Toen ik de kamer bestelde keek ik niet goed uit mijn doppen. In plaats van hier te reserveren, bestelde ik een kamer in Dunedin, de andere kant van het Zuidereiland. Maar geen nood, rechtover is er een backpackerhostel, de kwaliteit en service moet er niet voor onder doen. Er is zelfs gratis internet (maar niet rap hoor). En alweer komen we het tandemduo tegen, ze slapen in kamer 18. Rond 16 uur zijn we terug van het bezoek aan de Franz-Josef Glacier. Ook hier het zelfde als bij de Fox, je ziet in de natuur de veranderingen van de gletsjer. In 1750 zou de gletsjer +/- 2 km langer geweest zijn. Maar deze groeit nu weer aan door de overvloedige regen van de laatste decennia. In het toeristenbureau kun je foto's bekijken van de evolutie.

Later op de avond begint het te miesseren, de voorspelde regen komt eraan. We zitten voor twee dagen droog onderdak bij Montrose Backpackers.

Een beetje uitleg bij de namen van de gletsjers

1. Julius von Haast, je weet wel, de Haast Pass, was o.a. een geoloog. Hij noemde deze gletsjer naar de keizer Franz-Josef van Oostenrijk en Hongarije in 1865.
2. De Fox Glacier werd genoemd naar de eerste minister van New-Zealand, Sir William Fox. Deze reisontdekker werd in zijn jonge jaren geprikkeld door het enthousiasme van Haast.
3. Een zekere Leonard Harper reisde in 1857 zo zuidelijk mogelijk, geholpen door de Maori's, tot aan de gletsjers en noemde ze toen Albert en Victoria.

15/01: Haast - Fox Glacier

Donderdag 15 januari 2009

• Haast - Fox Glacier 142 km, in totaal 1849 km en 9u40 onderweg (8u16 gefietst aan 17,39 km/h en max. 62,6 km/h)

Het was mistig en windstil als we deze morgen Haast town verlieten. Het toeristenbureau was nog gesloten. Het voelde na enkele kilometers fietsen nog frisjes aan. We hadden er goede moed in, als het middag was zit er al 55 km op, de camping is maar een kleine 30 km verder. Onderweg stopten we op een berg met panoramisch zicht op de Pacific. Ook hier staat er een gedenkplaat ter herinnering aan de medewerkers die deze weg aanlegden. We speelden enkele keren haasje over met het Amerikaans tandemkoppel. Ze gaan veel sneller en hebben niet zoveel tassen bij zich (geen tent, slapen in hostels, gaan uit eten).

Onze lunch aten we aan het Lake Paringa. De vijand liet ons niet gerust, de sandflies vielen ons aan, slechts na twee smeerbeurten met een middel is het te doen. Verbaasd ontdekten we een waarschuwingsbord dat bij hevige neerslag het waterpeil tot op heuphoogte kan stijgen. Dus hier niet kamperen in een tentje.

Na alweer een haasje over met het tandemkoppel maken we de afspraak om ook wij de Fox Glacier te bereiken. Dat is meer dan 125 km op een Vlaams Ardennen parcours en met geladen fietsen! Op 83 km bij de laatste overnachtingsmogelijkheid gingen we ervoor, geen weg terug. Het komt ons waarschijnlijk goed uit zo. Voor morgenavond waarschuwt men voor hevige regenval. Als we het halen kunnen we misschien deze avond de Fox Glacier bezoeken. Onderweg stopten we even bij een alleenstaand huisje en lieten onze drinkbussen bij Mr. Redford bijvullen. Bij kilometerstand 128, half zeven, zetten we de tent op en reden naar de Tourist info. Daar gaven ze ons de raad om bij zonsondergang de Fox nog te bezoeken.

Het is een indrukwekkende omgeving, niet te beschrijven, je moet dat zien. Hoe de gletsjer door de eeuwen heen een geul gegraven heeft. Alleen al de reusachtige rotsblokken maken indruk. Links en rechts zijn er steen en puinlawines, watervallen die tezamen met de gletsjer zelf, de Foxriver voeden. Om een idee te geven, op weg naar de gletsjer staat er een bordje met de aanduiding, hier het einde van de gletsjer in 1750. Dat was nu voor ons nog een afstand van 1,7 km fietsen + 45 minuten stappen verder. Dan pas bereikt men het huidige einde van de gletsjer. We gaan niet te ver. Het water van een van de watervallen is voor ons te gevaarlijk. We nemen wat foto's en filmen. Als ik de camera wil wegstoppen zijn we getuige hoe een enorme ijsbrok van de gletsjer valt. Het is hier dat twee toeristen enkele dagen geleden verongelukt zijn door voorbij de veiligheidsreling te stappen en bedolven werden door zo'n ijsmassa.

Onze dag kon niet meer stuk, het enige wat we nu verlangden was een warme douche, eten en slapen.

14/01: Makarora - Haast

Woensdag 14 januari 2009

• Makarora - Haast 83 km, in totaal 1707 km en 7u onderweg (5u gefietst aan 16,78 km/h en max. 56,50 km/h)

Enkele kilometers na ons vertrek fietsten we het Mount Aspiring National Park binnen. De vegetatie is hier weelderig, dicht bebost, veel groen, je hoort de vogels fluiten. Het is alweer een verkeersluwe dag. Na ongeveer 20 kilometer zat de Haast Pass erop. Deze weg verbindt Otago met de Westland. Een vrijwilliger fotografeert ons bij de gedenkplaat. De Haast Pass werd genoemd naar Julius von Haast die er in 1863 als eerste Europeaan het pad van de Maori's volgde. Pas in 1960 werd de pas geopend zoals we die nu kennen.

Daarna volgde een steile afdaling van 12 km. De rest van de tocht langs de Haastrivier verliep kronkelend en licht heuvelachtig. We waren rond 15 uur in Haast Township. We hebben sedert gisteren vijanden. Het zijn sandflies. Het zijn iets grotere vliegen als onze fruitvliegjes maar zo agressief prikkend als de muggen in Finland. Het was onmogelijk onze boterhammetjes al zittend op een bankje van een Doc (Department of Conservation) Camping op te eten. Haast Town telt maar 250 zielen, geen ontvangst met gsm of draadloos internet. Morgen gaat het verder naar Franz-Josef Glacier. We zijn in "The South West" van New-Zealand, door de Unesco in 1990 uitgeroepen tot wereldnatuurerfgoed. Op de camping ontmoeten we een Amerikaans koppel met tandem, Gabe and Libby, ze hadden een rit van 150km erop zitten.

13/01: Wanaka - Makarora

Dinsdag 13 januari 2009

• Wanaka - Makarora 71 km, in totaal 1624 km en 7u15 onderweg (4u30 gefietst, gem. 15,73 km/h en max. 67,50 km/h)

Sedert gisteren genieten we met volle teugen van het fietsen. Rustig, weinig verkeer, een mooie omgeving en prachtig weer. De rit van vandaag liep afwisselend langs Lake Wanaka en Lake Hawea richting Westcoast. Rond de middag als we over "The Neck" fietsten ligt Lake Wanaka (56 km lang en 330 meter diep, onder het zeeniveau) links van ons. "The Neck" is een smalle strook land dat de 2 meren van elkaar scheidt. Op een gedenkplaat staat een tekst over het ontstaan en verloop door de eeuwen heen. Het parcours was er een van klimmen tegen 7 km per uur om daarna tegen meer dan 60 km per uur naar beneden te zoeven. Ideaal om ons te laten fotograferen aan de toppen, vrijwilligers genoeg. Het panorama deed ons een beetje denken aan het fjordengebied in Norge, maar nu met een exotische begroeiing.

(Lake Wanaka)

Rond 4 uur kwamen we aan de camping in Makarora aan. Het dorpje telt maar 50 zielen. Het campinggebouw levert een allround service: info, winkel in droge voeding, souvenirshop, restaurant & café en reisorganisator voor trektochten. Bekend is hier de "Gillespie Pass Track" langs de Wilkin rivier. Rechtover ligt een vliegveldje, men vliegt met u over de Mount Cook en de Milford Sound. We ontspannen de spieren in het zwembad bij een temperatuur van 25 graden.

12/01: Arrowtown - Wanaka

Maandag 12 januari 2009

• Arrowtown - Wanaka 60 km, in totaal 1553 km en 7u15 onderweg (4u06 gefietst aan 14,79 km/h en max. 57,8 km/h)

Reeds om 6 uur ruimden we in stilte op. Het ontbijt, gebakken eitjes en nog meer, was stevig. De tocht over de Crown Range langs de korte kant, 12 km, staat bekend als steil en zwaar. Het is de hoogste geasfalteerde weg (sinds 2000 en 1076 m). Wij zijn niet de eerste die deze weg bereden. Aan de top is een gedenkplaat, de eerste Europeanen passeerden hier in 1860. 17 jaar later de eerste toeristen met paard en kar. Hier kan je de uitgestrektheid van het landschap aanschouwen en heel in de verte zagen we Queenstown aan de Lake Wakapitu liggen.

We moesten even uitblazen. Het was een heel stevige klimpartij, onderweg riepen automobilisten ons toe hoever de top nog was. We genoten van het landschap, aten onze lunch. Met twee Nieuw-Zeelandse dames, die de top bereikten van de andere zijde, slaan we een babbel. Je weet wel, gelijkgestemden die het hebben gehaald. Tijdens de afdaling passeerden we het stadje Cardrona, het skistation is nu gesloten. We namen enkele foto's van gebouwen begin de jaren 1900. We arriveerden op tijd in Wanaka gelegen aan Lake Wanaka. Het kent een rijke historie, het was een rustpunt voor de Maori's toen die naar de Westkust trokken op zoek naar groensteen. Wilt u een panoramisch uitzicht, beklim de Mount Iron. Net zoals in Queenstown is dit stadje het hele jaar door een bezige bij, de skistations liggen niet ver uit de buurt. Zowel winter als zomer is hier van alles te doen.

Op de camping krijgen we een rustig plekje uitsluitend voor trekkers en fietsers met tent.

(Crown Range)

(Cardrona)

(Cardrona)

11/12: Queenstown - Arrowtown

Zondag 11 januari 2009

• Queenstown - Arrowtown 32 km, in totaal 1493 km en 3u50 onderweg (2u22 gefietst aan 12,72 km/h en max. 50,2 km/h)

Onze nachtrust was van korte duur. Het lawaai van de uitgangsbuurt duurde tot in de vroege ochtenduren. We blijven hier niet langer en ontvluchten de drukte. Onder een stralende zon nemen we afscheid van onze Spaanse wereldfietser Oier Limon, te volgen op http://oierlimon.blogspot.com. Onze geplande rustdag in Queenstown verleggen we naar het gerestaureerde goudzoekers stadje Arrowtown. Het is hier rustiger en leuker. Onderweg zagen we vanop een brug hoe men met jetboten rakelings langs de rotsen scheerde.


Goudkoorts

We toeren in de namiddag wat rond in het dorpje. We zagen kleine gerestaureerde huisjes van Chinese inwijkelingen uit de jaren 1850. De Chinese goudzoekers waren welkom maar niet geliefd door de Nieuw-Zeelandse bevolking. Daarom hokten ze samen in moeilijke toegankelijke plaatsen langs de oever van de Arrow rivier. De meesten waren afkomstig uit de streek van Kanton. Hier verdienden ze tot vijfmaal meer door naar goud te zoeken dan thuis.

Aan de oever kan je nu voor 10 NZ$ met een schaal de aarde filteren. En jawel, na wat filteren en zeven zagen we in alle schalen het goud glinsteren. We denken eraan hier een paar dagen te blijven, we hebben koorts.

10/12: Omarama - Queenstown

Zaterdag 10 januari 2009

• Omarama - Queenstown 0 km, 170 km met de bus

Een beetje moe, maar vooral het razend verkeer ontneemt ons de lust om verder naar Queenstown door te fietsen. Voor een prikje nemen ze ons en de fietsen mee. Ik ben er niet gerust in, de fiets van Rita mag in de koffer, de mijne hangt achteraan aan 1 stang. 't Zou maar eens gebeuren... De route loopt over de Lindispas, de laatste twee kilometer zijn heel steil. Twee fietsers zwoegend rechtop de trappers proberen de pas en het verkeer te trotseren. Na twee uur komen we in Queenstown aan, de stad van dolle sporten. Ooit eens aan een elastiek gehangen? Hier heeft men het benjispringen uitgevonden. Hoe sneller, hoe gewaagder, hoe meer volk het aantrekt. Net voor Queenstown aan de Kawarau bridge staan er hordes toeschouwers zich te vergapen, hoe de ene na de andere waaghals aan een elastiek naar beneden springt. Onze Spaanse wereldfietser, Oier Limon ontmoet in Glenntunnel, pronkt met foto's en t-shirt van zijn gewaagde sprong. Toegeven, als je er van houdt, hier is de place to be. Queenstown, het middelpunt van de vliegende kracht.

09/01: Lake Tekapo - Omarama

Vrijdag 9 januari 2009

• Lake Tekapo - Omarama 92km, in totaal 1461 km en 6u30 onderweg (5u02 gefietst aan 15,46 km/h en max. 55,6 km/h)

We nemen een rustdag, of toch niet

Het waaide alweer (is er anders iets te schrijven?) hard deze morgen. De zon scheen op ons tentje, het uitzicht op het meer is prachtig. Er werd regen voorspeld, tegen 12 uur verlieten we de jeugdherberg. Het ging de eerste 30 km gezwind tegen een gemiddelde van 25 km met rugwind. Maar mooie liedjes duren niet lang. Een rustig alternatief voor onze tocht was het Tekapokanaal. Dit kanaal verbindt het volgend meer op onze tocht, Lake Pukaki. Maar door werken, moeten we op de drukke HS8 verder rijden.

Op vrijdagnamiddag moet iedereen de weg op, vooral zware 4x4 die hun eigen titanic meesleuren houden geen rekening met ons. De voorspelde regen kondigde zich aan. Dikke pakken wolken verzamelden zich in de valleien. Rond het Pukakimeer, dat gevoed wordt door de Tasmanigletsjer, verminderde de wind onze snelheid tot max. 7 à 8 km per uur. Als we zin hebben kunnen we volgens ons gidsboekje van het ene meer naar het andere crossen, Lake Alexandrina, Lake Middleton en naar Clay Cliffs. Een beetje verder passeren we de afslag van de Mt Cook of Aoraki. Het is hier dat Sir Edmund Hillary zich oefende om de Mount Everest te beklimmen. Een bezoek zit er nu en de volgende dagen niet in. De top hult zich in de wolken. In het Nationaal Park is er voor de natuurliefhebbers, trekkers en stappers van alles te beleven. Later passeerden we het dorpje Twizel, destijds opgericht om de huisvestiging van de arbeiders die bouwden aan diverse kanalen, dammen en waterkrachtcentrales. Na de voltooiing van de werken wou men het dorpje afbreken, maar protesten van de plaatselijke bevolking hielden dat tegen. Daarna was het in rechte lijn voor de laatste 30 km naar Omarama. Aan de regen konden we niet ontsnappen. We kregen van de bazin van de camping extra handdoeken.

08/01: Fairlie - Lake Tekapo

Donderdag 8 januari 2009

• Fairlie - Lake Tekapo 47 km, in totaal 1369 km en 6u40 onderweg (3u55 gefietst, gem. 12,41 km/h en max. 45,8 km/h)

Nog een vraagje voor Frank De Boosere

Wij, twee fietsende Belgen, fietsen westwaarts. Twee Zwitsers komen uit het noorden en de laatste 50 km fietsen ze oostwaarts. Allebei de vier fietsers klagen over de sterke tegenwind, ook hun gemiddelde snelheid bedraagt 12,50 km/h. Is dat mogelijk? Ja hier in New-Zealand blaast de wind naar alle windrichtingen. Het wordt eentonig en soms is het echt lastig trappen om vooruit te komen. Niettegenstaande we maar 47 km gefietst hebben zijn we moe, het lijkt of we het dubbele afgelegd hebben.

We overnachten in de tent bij de jeugdherberg aan de oever van Lake Tekapo. Het uitzicht is wondermooi, we genieten van het lichtspel van de ondergaande zon op de glinsterende bergtoppen. Het kabbelende geluid aan de oever maakt het compleet.

07/01: Geraldine - Fairlie

Woensdag 7 januari 2009

• Geraldine - Fairlie 55 km, in totaal 1321 km en 6u onderweg (3u30 gefietst aan gem 14,50 km/h en max 57,8 km/h)

We sloegen de waarschuwingen van de toeristische dienst en de auteur van onze gids in de wind. Een traject van 50 km met hete droge tegenwind, bij een temperatuur van 25 graden is meer dan voldoende voor vandaag. Het alternatief is 23 km langer. Ik citeer even uit het boekje: "Mornings between Geraldine and Tekapo can resemble rush hour in downtown Taipei as hordes of large buses trundle along the Blue Ribbon Route from Christchurch to Queenstown carrying the next wave of snoozing, jetlagged, packed, processed tourists on their annual 7 days wistle stop holiday of a life time". Maar het traject viel best mee, we zijn erger gewoon. We misten wel de gedenksteen van Richard Pearse, hij zou de gebroeders Wright verslagen hebben met de eerste gemotoriseerde vlucht.

We zijn op de camping niet de enige fietsers. Vader en dochter van 8 op de tandem met een bob achteraan, mama met een mountainbike en tassen. Ook een dame uit Groot-Brittannië toert hier rond op haar eentje. Ze gaat morgen ook de zelfde richting uit als wij, Lake Tekapo.

06/01: Glentunnel - Geraldine

Dinsdag 6 januari 2009

• Glentunnel - Geraldine 105 km, in totaal 1266 km en 8u15 onderweg (6u02 gefietst aan 17,83 km/h en max. 54,3 km/h)
  

Vraagjes aan Frank De Boosere

Hoe hard waait het, als een fietser geladen met fietstassen, tegen een snelheid van 6 km/h, omver wordt geblazen? En hard waait het om die zelfde fietser, die een berg probeert op te stappen, terug achteruit wordt geblazen.

We waren vroeg present, nog voor 9 uur verlieten we de camping. Onze tocht voor vandaag delen we in volgens de windrichting. Het begon met een lichte tegenwind, maar naarmate we de Rakaia Gorge naderden werd deze sterker om sterker, sneller dan zes à twaalf per uur ging niet. De eerste beklimming dat ging nog maar net voor we de bruggen naderden lagen we allebei in het gras naast het wegdek. We stapten verder de bruggen over. Voorbij de bruggen begon de beklimming maar van fietsen was geen sprake. Te voet werden we gewoon na een 200 tal meter achteruitgeblazen.

Maar zo gaat dat met ons

We weten ondertussen dat Kiwi's vriendelijke en behulpzame mensen zijn. Aan de overzijde van de weg op een parking, werden we toegeroepen door een dame, Donna Field. Ze was ons net voor de tweede maal gepasseerd met de wagen en vond dat ze ons moest helpen. Eén voor één werd fiets, tassen en fietser ingeladen en 10 km verder voorbij de top aan een schuilhut afgezet. Eerst Rita en na een tijdje was ik aan de beurt. We bedankten Donna met een lekkernij uit België, het was voor haar ook een verrassing.

Het is niet de eerste keer en waarschijnlijk ook de laatste keer niet, maar het weer is onvoorspelbaar. Na onze lunch trapten we rustig verder. De wind die ons de hele voormiddag parten speelde, was gewoon gaan liggen! Later op de namiddag tijdens de laatste 40 km blies hij weer krachtig maar lekker in de rug. Onderweg zagen we nog een monument "Single Tree" . Het gaat over een boom die vermoedelijk 1300 jaar oud is geworden (omvergewaaid! in 1939) en die belangrijk was in de spirituele beleving van de Maori's. Het monument werd opricht om de band tussen de blanken en de plaatselijke bevolking te versterken. Een fragment van de boom werd in het monument ingemetseld. En nog iets merkwaardig gezien: 2 replica's van een Moa. Een soort enorme kip (volwassen een gewicht van 235 kg) met lange hals, spijtig de beestjes zijn al een 400 tal jaren uitgestorven.

Meer info over de Moa: http://en.wikipedia.org/wiki/Moa

De zon kwam er door en niettegenstaande het een zware tocht was voelden we ons, na een kleine zwembeurt en een warme douche, prima. We slapen op een camping enkele kilometers voor Geraldine, veel rustigere dan deze in de stad. De baas was zo vriendelijk ons een lift te geven naar de supermarkt.

PS: Een Amerikaan ontmoet uit Colorado, die mijn hoofd op hol brengt. De westkust van USA zou een fietsbelevenis zijn om niet te vergeten.

05/01: Christchurch - Glentunnel

Maandag 5 januari 2009

• Christchurch - Glentunnel 76km, in totaal 1161 km en 6u15 onderweg (3u50 gefietst aan 17,79 km/h en max. 26,4 km/h)

We verlieten tegen 11 uur Christchurch onder een staalblauwe hemel, via de HS73 westwaarts. Het was minder druk dan dat we tot nog toe gewend waren, na 50 km bij Darfield gaat het richting Glentunnel via de "senic route 77". Het was heet geworden en onze watervoorraad slikte zienderogen.

We arriveerden rond 17 uur op de camping. Daar werd ik aangeklampt door een Kiwi (Bruce) die knieproblemen heeft. Hij bestudeerde al een tijdje onze fietsen en vertelde dat hij op zoek was naar een goed passende fiets, op aanraden van zijn dokter. Bruce, gehuwd met een Amerikaanse, heeft twaalf jaar in de USA gewoond, maar vindt New-Zealand een betere omgeving voor zijn vijf opgroeiende kinderen. Daarna hield een Spanjaard, met de fiets op wereldreis ons aan de praat.

Voor we het goed beseften was het 21 uur. We moeten present zijn morgen, er staan twee steile beklimmingen door de Rakaia Gorge binnen de eerste 35 km op het programma.