18/02: Auckland - L.A. - Heathrow - Brussels

Woensdag & Donderdag 18 & 19 februari 2009

• Auckland - L.A. - Heathrow - Brussels

De klok tikt verder, er resten ons nu nog enkele uren. De vlucht terug is om 22u45 lokale tijd (in België 10u45 woensdag morgen). Als alles goed verloop zijn we na 28 uur onderweg, terug in Zaventem. Alle tassen zijn herschikt om de verhandeling en behandeling in Heathrow te doorstaan. Onze kop staat er nog niet op, maar het temperatuurverschil in België zal er wel voor zorgen.

Auckland 13.00 uur

We aten onze lunch in het hotel en gaven aan André wat we niet meer nodig hadden of toch niet mochten meenemen. Hij gaf ons stukjes watermeloen als dank. We hadden geen haast en fietsten nog eens naar Mangere Centre Town. In de late namiddag begon het te motregenen, wat later viel de regen met bakken naar beneden en zorgde ervoor dat we ons naar de luchthaven lieten vervoeren door de hotelbediende. Wat er daarna in de luchthaven volgde was een aaneenschakling van kafkaanse efficiëntie. Het inchecken was er eentje van naar het kastje naar de muur sturen. Men ziet ons 1 uur bezig onze fietsen in te pakken (oversized luggage). Als alles goed ingepakt is maakte men er gaten in, een drugshond zoekt een soepbeen. Het beest is duidelijk over zijn toeren, het kan met moeite op zijn poten staan, het doet niet anders dan opspringen tot bijna over de fietsdozen.

Het inchecken ging als volgt:

Eerste poging: men stuurde ons naar loket 5, speciale diensten, we wachten in de rij tot wij aan de beurt zijn, "Mijnheer u heeft oversized luggage, ga naar rij 24", maar doordat het pakket met fietsen te groot is geraken we niet tot rij 24.
De tweede poging: "Sire heeft u al een electronisch visum voor de USA? Wat? Ja, een electronisch visum, een nieuwe maatregel nog van President Bush". Nu moeten we aan de overzijde van de wachtenden, opnieuw aanschuiven voor een document dat gelijkt op wat we later in het vliegtuig moeten invullen.
Bij de derde poging komt de aap uit de mouw. Ze kunnen hier niet begrijpen dat we met 7 items het land zijn binnengekomen, nu zijn er inclusief onze fietsdozen 4 items toegestaan. Zodoende moeten we aan de band van de incheckbalie onze bagage herschikken. Elke kepie of stropdas heeft zijn bevoegdheid of reglement zonder de gevolgen ervan in te zien. Al dat gedoe duurt in totaal 4 uur. Het is 21.30 uur als we met ons paspoort in de hand positief antwoorden aan de immigratiedienst of we ons verblijf in New-Zealand aangenaam vonden.

Het inschepen gaat vlug, het vliegtuig vertrekt op tijd, na anderhalf uur krijgen we al te bikken. Zoals bij de heenvlucht doe ik geen oog dicht, sudoku, dagboek schrijven, naar een film kijken en af en toe naar het vluchtschema: we vliegen 11800 meter hoog, buiten is het -60 graden tegen een snelheid van 1000 km/h. Er zijn een heleboel kleine kindjes, ze doen hun best om wakker te blijven.

Los Angelos, 22u30 uur Belgische tijd, woensdag 18 februari 2009

We landen, de immigratie dienst begint met ons voeten te spelen. Zoals in de heenvlucht worden we gefotografeerd, vingerafdrukken van beide handen, daarna gaan we in quarantaine voor 2 uur. We kunnen ons te goed doen aan koffie, koekjes, appels en andere versnapperingen (de Coca-Cola Company was ook vertegenwoordigd), zelfs gratis internet. Twee uurtjes later schepen we in het zelfde vliegtuig in, voor een vlucht van 9u30 richting London. Na een tijdje word het alweer donker, voor ons gaat een tweede nacht in. We zijn de tel kwijt, hopelijk de piloten niet. Het is geen lachertje een vlucht van 28 uur, wel van bemanning gewisseld, maar wij vliegen verder. Er wordt alweer een avondmaal geserveerd. Over de bediening hebben we geen klagen, de mensen doen hun best. Voor een tweede nacht op een rij slaap ik niet. We scrabblenen een beetje en vullen woordzoekertjes in.

London, 11.30 uur Belgische tijd, donderdag 19 februari 2009

We landen veilig in Heathrow. De veiligheids diensten vinden onze fietstassen verdacht, wat blijkt, onze campeerlampjes steken we in de reserveschoenen ter bescherming en dat is moeilijk herkenbaar op het scherm. Na 2u30 wachten schepen we in, voor de laatste vlucht van 45 min. naar Brussel. We komen goed aan, onze bagage rolt wat later van de band. Op onze fietsen moeten we tot morgen wachten. We kunnen met de trein naar huis, vergezeld door onze zoon Filip.

Dag New-Zealand, mooi om te bezoeken, vriendelijke hulpvaardigere mensen, lastig om er naar toe te vliegen, speciale natuurfenomenen maar zeker geen aanrader om te fietsen. Sommige trajecten zijn te gevaarlijk (we zagen, we overdrijven niet, honderden en honderden kleine houten kruisjes langs de wegen), andere dan weer minder of zijn prima. We weten niet wat andere fietsers onder een fietsvakantie verstaan, voor ons was het soms iets te stresserend en misten we het fietsgevoel.

17/02: Roy en Jean - Auckland (Kiwi International Airport Hotel)

Dinsdag 17 februari 2009

• Roy en Jean - Auckland (Kiwi International Airport Hotel) 31 km, in totaal 3228 km

En of we goed geslapen hebben, vroegen Roy en Jean ons deze morgen. Een overbodige vraag! De honden Branston en Goldie zijn echt schattige beestjes. De manier waarop ze ontbijt kregen, je moet dat zien, ze zijn ongelofelijk afgericht.

Na het ontbijt reden onze gastheren naar Devonport. Daar ligt Mount Victoria. Bovenop de top staat een afweergeschut dat nog steeds gebruikt wordt bij feestelijkheden. Diverse internationale zeilwedstrijden kennen hier hun start of finish. Vanop Mount Victoria heb je vanuit een ander standpunt, een mooi panoramisch uitzicht op Auckland en de haven. Na de lunch volgde voor ons een moeilijk afscheid. Wat een tas verliezen op de luchthaven toch teweeg kan brengen. Daarna volgde met een fietskaart in de hand een moeilijke rit tijdens het spitsuur door Auckland. Gelukkig zijn we al het één en het ander gewoon, en met wat hulp van fietsende Aucklanders, arriveerden we rond 19 uur aan het Kiwi Hotel. Het was een hartelijk weerzien met Andre en Sybille (de Zuid-Afrikaanse tuinman en doe het alles). Dank zij hen kunnen we onze fietsdozen opnieuw gebruiken voor de terugvlucht.

(Skytower vanop Mount Victoria)

(Mount Victoria)

16/02: Auckland (Mahuhu Crescent) - Auckland (Devonport)

Maandag 16 februari 2009

• Auckland (Mahuhu Crescent) - Auckland (Devonport) 20 km, in totaal 3197 km

Het is maandagmorgen, onze gastheren moeten gaan werken, na een vroeg ontbijt nemen we afscheid en toeren wat rond in het centrum van Auckland. De ferry naar Devonport vertrekt om 10 uur stipt. Een half uurtje later nemen we plaats op een bankje onder een boom bij de bib van Devonport. We schrijven het dagboek en willen het in de bib op internet zetten, maar het systeem laat uploaden niet toe, niks aan te doen. We fietsen naar Roy en Jean. Een viertal weken geleden kregen we van hen een bericht dat ze ons wilden ontmoeten. Met een vertaalprogramma vertaalt hij onze weblog en kan ons op deze wijze min of meer volgen. Het was alweer klimmen geblazen om tot bij hen te komen.

De ontvangst was hartelijk. Ze wonen niet alleen, twee schattige honden eisen hun aandacht op. Er werd een douche aangeboden en ook de wasmachine stond tot onze beschikking. Beiden zijn Londenaars en 41 jaar geleden per boot (4,5 weken onderweg) naar geïmmigreerd. Hij was werkzaam bij de wegenwacht van New-ZealandNew Zealand, zij als secretaresse aan de universiteit van Auckland.

Roy is 74 en reeds 13 jaar werkzaam als "bleujacket volunteer" aan de infobalie van de luchthaven. Zo iemand maakt wat mee, daar kan hij boekdelen over schrijven. Als vrijwilliger iemand helpen en daar een woordje dank of waardering voor krijgen, is zijn mooiste beloning. Hun passie voor reizen gaat vooral uit naar Japan. Reeds zesmaal hebben ze het land van de rijzende zon bezocht. De eerste maal onder begeleiding, de andere keren hebben ze het zelf georganiseerd. Een van de vele fotoalbums wordt bovengehaald, het moet er prachtig zijn, maar niet om te fietsen, waarschuwde hij ons. Na het diner, dank u Jean het was lekker, ging de babbel verder over onze reis. De honden lagen aan onze voeten. Met de vraag wat waren de hoogtepunten van onze reis; tja, de avond was veel te kort.

15/02: Haruru Falls & Paihia - Auckland

Zondag 15 februari 2009

• Camping Haruru Falls & Paihia - Auckland 15 km, in totaal 3177 km

Reeds om halfzes, het was nog pikkedonker, begonnen we op te ruimen. We worden om kwart voor acht verwacht aan de bushalte in Paihia, voor de laatste maal naar Auckland. Ontbijten deden we niet, het was nog zwaarbewolkt, en wilden met droge kleren in de bus stappen. Er was ruimte genoeg voor onze fietsen. Onderweg werd er halt gehouden in Whangarei. Er was een pauze in Brynderwyn bij het Cafe The Swingende Cow (staat te koop). We namen op 3 februari, toen we noordwaarts fietsten, ook op deze plaats een lunchpauze.

We arriveerden mooi op tijd bij de Sky Tower in Auckland. Ondertussen kennen we de stad al een beetje, onze gastheer Steffen stond ons al op te wachten bij het parkje van Vector Arena. Na een douche namen ze ons mee voor een beetje sightseeing. Ze leidden ons naar Mount Eden (een uitgedoofde vulkaan, bovenaan is een groot gat van de kratermond waar koeien grazen), de hoogste heuvel in Auckland. Bij dit mooie weer was er een prachtig panoramisch zicht over de stad. Daarna ging het richting Wintergarden voor een van de vele parkconcerten in het weekend. Maar deze was toch bijzonder, op het programma 17 de eeuwse Venetiaanse barokcomposities. Tussendoor trakteerde Bettina ons met zelfgebakken chocoladecake. We geven grif toe, Bettina kan lekker koken. Steffen en Bettina zijn afkomstig uit Weimar, Thüringen. Ze bereidden voor ons diverse heimatspecialiteiten. Na het bekijken van het familiealbum, mochten we een tekstje schrijven in het gastenboek. Beiden zijn Dokter-Ingenieur en doen aan de universiteit aan post-doctoraal onderzoek. Ze blijven hier twee jaar en zullen daarna misschien een half jaartje Australië meepikken.

(Skytower vanop Mount Eden)

14/02: Haruru Falls

Zaterdag 14 februari 2009

• Haruru Falls - Haruru Falls 20 km, in totaal 3161 km

Er is een dief op de camping! Nu geen weka, maar iemand met honger en zonder geld?
Onze gelabelde plastic zak met eieren en een pot yoghurt zomaar gejat, verdwenen, foetsie! Gelukkig heeft hij niet alles meegenomen.

We hebben deze morgen in Paihia de bus besteld naar Auckland. Voor ons de beste beslissing, het was gisteren vrijdag, alweer druk verkeer toen we terugkeerden van Kerikeri. Op onze terugweg, bezochten we de Haruru Falls, waar we een Duitse ontmoetten wonende in Zweden, die zopas aan haar 3 maand durende vakantie begon. Ze vroeg naar tips en wij waren blij haar te kunnen helpen.

Morgen om 8 uur vertrekt de bus richting Auckland, waar ons tweemaal een logement is aangeboden, we zijn benieuwd.

En nog meer tegenslag, de foto's van de laatste week zijn om zeep, het fototoestel kan ze niet meer lezen, wel op de pc, benieuwd of er nog iets aan gedaan kan worden.

13/02: Haruru Falls - Kerikeri - Haruru Falls

Vrijdag 13 februari 2009

• Haruru Falls - Kerikeri - Haruru Falls 38,5 km, in totaal 3141 km

Op het einde van onze reis fietsen we naar het prille begin van New-Zealand. Kerikeri is een heel belangrijke historische plaats voor New-Zealand, een toeristische brochure zegt ook de hoofdstad van de kiwi(vogel). In Kerikeri "basin" liggen de oudste overeind gebleven Europese nederzettingen. Het was ook voor de Maori's een strategische plaats omdat je van hieruit een veilige en vlotte toegang hebt tot de zee en aan landzijde de Kerikeririver die voor zoet water zorgde. We kregen een rondleiding door dit gehucht, wat ons een betere kijk op het leven van toen opleverde.

"The Church Missonairy Society" stichtte in 1819 de "Kerikeri Mission Station". Het vertelt het dramatisch verhaal over de allereerste contacten tussen de Maori's en de protestantse missionarissen, voorafgaande aan het verdrag van Waitangi. Het was niet alleen een thuis voor een zevental families, maar ook een belangrijke ontmoetingsplaats tussen de Europeanen en de Maori's. Deze omvatte o.a. ook het "Kemphouse". Het oudste houten gebouw in New Zealand waar de familie Kemp in 1832 hun intrek namen en tot in 1974 bewoond werd door hun nakomelingen. Het domein en huis werd in 1976 geschonken aan New Zealand Historic Places Trust (http://www.historic.org.nz).

"The Stone Store" is het oudste overgebleven stenen gebouw in New Zealand. Het deed eerst dienst als opslagplaats voor goederen die na een 6 maand durende overtocht van uit Groot-Brittannië werden aangevoerd. Heel veel later diende het, uitgebaat door de familie Kemp, als winkel. Deze plaats is zo rijk aan geschiedenis, teveel om op te noemen.

Meer info: http://en.wikipedia.org/wiki/Mission_House

12/02: Haruru Falls - Haruru Falls

Donderdag 12 februari 2009

• Haruru Falls - Haruru Falls

We zijn gisterenavond gaan slapen met regen, deze morgen klaarde het op.

Een dagje niksfiets

Vandaag niet veel uitgespookt, een rustig ontbijt, scrabblen (de totaalstand staat gelijk op 6-6)... en tegen de middag de spieren ontspannen in het zwembad. De dag verder gevuld met lezen, het dagboek, een beetje internet en voor het eerst kano gevaren in de rivier achteraan de camping stroomopwaarts tot aan de waterval. Het was er leuk vertoeven, de tijd vloog voorbij. Neen we zijn niet in het water gevallen. Na wat zoeken naar het evenwicht speelden we het toch klaar om over het rustige water te varen.

11/02: Haruru Falls - Paihia, Russell, Waitangi

Woensdag 11 februari 2009

• Haruru Falls - Paihia, Russell, Waitangi 25 km, in totaal 3103 km

We trekken niet meer verder, we gaan in de voetsporen van de Engelse zeevaarder "James Cook" en dit gebied, zoals hij het noemde "Bay of Islands", wat beter verkennen.

Op slechts 8 km van de camping, zijn 3 toeristische trekpleisters bij elkaar, elk met hun eigen geschiedenis. We fietsten tot aan het strand en namen links de brug over de waitangirivier tot aan de "Treaty Grounds", waar we een Nederlands paar, vroeger ontmoet op de ferryovertocht van Picton naar Wellington terug tegenkwamen, nodigden ons uit voor een koffie en trakteerden ons later met nog meer.

Hier op deze plaats werd op 6 februari 1840 een verdrag gesloten door de meest vooraanstaande Maori's en het Britse Rijk. We bezochten o.a. het in 1932 gerestaureerde koloniaal huis waar destijds het verdrag werd ondertekend "Treaty House".
Het "Meeting House" of "Whare Runanga". Dit gebouw werd ter gelegenheid van het 100 jarig bestaan van het verdrag, als Maori ontmoetingshuis opgericht. Binnenin zie je de typische houtsnijkunst waarmee de Maori's hun gebouwen versierden.
Een beetje verder ligt de 35 meterlange oorlogskano, "Ngatokimatawhaorua" (ligt uw tong nog niet in een knoop?). Deze is vervaardigd uit één zeer stevige kauristam en vaart enkel uit op 6 februari op de "Waitangi Day", bemand door 80 man.

Daarna fietsten we door naar Paihia. Alleen bevolkt door touroperators, hotels, boutiques, souvenirshop, restaurants en natuurlijk toeristen. In de jachthaven heerst een gezellige drukte, veel activiteiten spelen zich op en rond het water af. Dolfijnen spotten, vissen, duiken, rondvaarten naar de vele baaien, parazeilen en wie van snelheid houdt "Mack Attack" zoeft tegen 50 knopen of 80 km/h op het water. Eerst wel een speciaal waterpak aantrekken en reddingsvest. Toen we op de ferry naar Russell zaten stoof er zo eentje voorbij. De skipper van het ferry bootje vertelde mij dat de speedboot er 300 liter brandstof doorjaagt in een goed uur. In Russell kuierenden we wat rond. Russell, de allereerste hoofdstad van New-Zealand is een historische stad, met o.a. de oudste katholieke kerk en de "Pompallier Mission", het oudste katholieke missie gebouw. We fietsten verder de "Maiki Hill" of ook "Flagstaff Hill" op. Na het verdrag van waitangi wapperde hier de Union Jack, wat later voor grote ergernis leidde bij de Maori's. Tot viermaal toe werd de vlaggenstok afgehakt. Russell werd zelfs daarna geplunderd en in brand gestoken. Vanop deze top krijg je een uitzonderlijk mooi panoramisch overzicht op Russell en de vele baaien.

10/02: Haruru Falls - Haruru Falls

Dinsdag 10 februari 2009

• Haruru Falls - Haruru Falls 0 km gefietst

Amaai, ze hebben deze nacht de sluizen eens opengezet. De Kiwi's snakken naar regen, akkoord de grond is droog en er is groot gevaar op bosbranden, maar ze mogen nog a.u.b. 1 weekje wachten. De zon scheen overdag met flarden, tussendoor wat druppels, het was een plakkerige dag. Gelukkig was er het zwembad, het voelde zelfs prima aan als het regende. Vandaag ter plaatse rust, morgen bezoeken we Waitangi, Paihia en Russell.

Onze laatste week gaat in, Australië is maar 2u30 uur vliegen van hier, zijn er sponsors? Dan kunnen we elke dag een beetje nieuws van de andere kant van de wereld brengen (grapje).

09/02: Opononi - Haruru Falls

Maandag 9 februari 2009

• Opononi - Haruru Falls 88 km, in totaal 3078 km en 8u onderweg (5u27 gefietst aan 16,27 km/h en max. 64,3 km/h)

Het weer is veranderd, geen staalblauwe hemel meer, wanneer we de tent opbergen begint het te druppelen. We nemen afscheid van het Duits paar, afspraak de 15e in Auckland. Ik had het al eerder geschreven dat we onze dagtochten zouden beperken tot max 50 à 60 km, niets daarvan, wanneer we rond 1 uur in Kaikohe aankomen met 52 km op de teller, fietsen we verder richting oostkust. Het is veel te vroeg om te stoppen vinden we. Over de rit met degelijke ingrediënten, zoals heuvels en wind tegen, valt anders niet veel te vertellen. De temperatuur blijft hoog, tezamen met een miezerige regen geeft dat een broeierig gevoel. Als we eens stoppen, druipt het zweet van ons lijf, net of we smelten.

We zijn enkele kilometers voor Waitangi op een camping met zwembad en wat dacht je? Nadat de tent uitgezet is, ontspannen we de spieren. Morgen gaan we naar Paihia en Waitangi, deze laatste stad speelt een belangrijke rol in de verhouding tussen de Maori's en de rest van de Kiwi's. Doordat er meer bewolking is zullen we ook de prachtige sterrenhemel 's nachts moeten missen.

08:02: Opononi - Opononi

Zondag 8 februari 2009

• Opononi - Opononi 10 km, in totaal 2990 km

Het is de laatste dag goed weer. Vanop de camping hebben we een prachtig zicht, op de deels begroeide goudgele zandheuvels, aan de andere kant van de Hokianga Harbour. Het strand is aan de overzijde van de straat, maar reeds vroeg in de ochtend is het te heet om te zonnebaden. We verkiezen een bezoekje aan het museum en toeristenbureau.

The Hokianga Dolphin

In 1955-56, gedurende 10 maanden werd dit dorpje overspoeld door duizenden toeristen, die een glimp wilden opvangen van Opo, een dolfijn die dicht tot aan het strand, het gezelschap van mensen opzocht . We keken naar twee korte nieuwsfilmpjes van toen, de toeloop zorgde voor ellenlange files op de toen nog nauwe, bochtige en steile gravelwegen. De vergelijking met de kunstjes, die je soms ziet bij andere dolfijnen waren treffend. Maar lang duurde het niet, na +/- 10 maanden werd het dier zwaargewond aangetroffen. De ene zegt door een dynamietlading illegaal gebruikt door vissers, anderen zeggen, verstrikt in netten. Als aandenken heeft een plaatselijke kunstenaar een beeldhouwwerk gemaakt.

Wat vinden wij, toeristen, van New-Zealand?

Het is regelmatig een gespreksonderwerp op de camping. Deze vraag werd ons meerdere malen gesteld door Kiwi's. Er zijn maar weinigen die dit land bezoeken per fiets, wij vallen altijd op. Blijkbaar willen ze de bevestiging van het positieve wat hun land te bieden geeft. Velen immigreren naar hier, maar jonge mensen trekken tijdelijk naar, bv. Australië, om een derde en veel meer te verdienen. Ze vinden zonder uitzondering, dat ze ver afgezonderd van de rest van de wereld leven. Een gepensioneerde vroeg zich af waarom zijn grootvader destijds naar hier gekomen was. We denken na het bezoek aan Roy, volgende maandag, we een beter idee van de Kiwi's zullen hebben.

's Avonds komt er een tentje bij, naast het onze. Het is een jong Duits paar, allebei ingenieurs, die hier voor twee jaar aan de universiteit komen werken en het nuttige aan het aangename koppelen. Het zijn ook fervente vakantiefietsers, en nodigen ons op 15 februari uit om bij hen een dag te verblijven.

07/02: Waipoua Forest - Opononi

Zaterdag 7 februari 2009

• Waipoua Forest - Opononi 39 km, in totaal 2980 km en 8u onderweg (3u07 gefietst aan 12,85 km/h en max. 65,2 km/h)

Ontwaken in het bos

Een concert van vogelgezang, de ruisende bomen, in de verte de kabbelende Waipouarivier, een fris briesje onder een staalblauwe hemel. We fietsten 500 meter verder naar het bezoekerscentrum en informeerden ons over de te bezichtigen kaurireuzen. En reusachtig zijn ze zeker. Langs de wandelpaden zien we regelmatig andere minder imposante jongere kauribomen. Vele bordjes wijzen de bezoekers erop, de wandelpaden niet te verlaten en zorg te dragen voor de leefomgeving van deze bomen. Een korte wandeling van ongeveer 20 minuten leidde ons, vanop de bewaakte parking, eerst naar "The Four Sisters", vier giganten, cirkelvormig naast elkaar. Nog iets verder de "Father of the Forest" of "Te Matua Ngahere" slechts een stamlengte van 10,50 meter, maar een omtrek van 16,40 meter, 208 m³ hout!

Twee kilometers verder is er terug een wandelpad naar de "God of the Forest" of "Tana Mahuta". Deze is iets minder breed maar de stamlengte is bijna 18 meter (244 m³ hout). In de winter van 2007 werd deze ernstig beschadigd door een storm, de toekomst is twijfelachtig. Beide reuzen zijn bijna 2000 jaar oud, in de tijd van Julius Ceasar waren het zaden. Er zijn zitbankjes gemaakt bij deze bomen, de aanschijn dwingt een moment van stilte, rust en respect af. We begrijpen nu beter wat de cirkels op de wand van het kaurimuseum in Matakohe betekenden.

(Zitbankje in kaurihout)

( Cirkels op de wand van het kaurimuseum in Matakohe)

Niettegenstaande de korte rit arriveerden we rond 18 uur op de camping van Opononi. Reeds vanop de heuvels van Omapere zagen we het blauwe water van de Hokianga Harbour omsloten door kilometerslange witte zandduinen.

06/02: Dargaville - Waipoua Forest

Vrijdag 6 februari 2009

• Dargaville - Waipoua Forest 63 km, in totaal 2914 km en 7uµ30 onderweg (4u10 gefietst aan 14,72 km/h en max. 64,7 km/h)

Vandaag een nationale feestdag: "Waitianga Day"

Op 6 februari 1840 in Waitianga sloten 45 Maori-leiders en het Verenigd Koninkrijk een verdrag. Dat hield in dat de Maori's de soevereiniteit van Groot-Brittannië erkenden en zodoende de rechten kregen als Britse onderdanen. Het grondbezit werd verdeeld wat later leidde tot vele conflicten en oorlogen. Bijvoorbeeld de Taranaki oorlog: 2000 Maori-krijgers hielden het vijf jaar vol tegen een goed bewapend Brits leger van meer dan 10000 man.

Enkele kilometers na de camping passeerden we het werkatelier van Rick Taylor (http://www.thewoodturnersstudio.co.nz/). We zijn anders niet zo tuk op dat soort ateliers, maar deze levert wel prachtig houtsnijwerk. We zagen op dvd hoe men eeuwenoude boomstronken uit de moerassen uitgroef. Volgens Rick zijn deze door een tsunami in het moeras terecht gekomen, 30000 jaar geleden. "De piramides van Egypte zijn eeuwenoud" verduidelijkt hij, "maar dit doosje is gemaakt van hout dat vele duizenden jaren ouder is".

De tocht naar het Waipoua Forest was alweer eentje van heuvel op, heuvel af. We passeerden eerst het Trounson Kauri Park, het kleine broertje van het Waipoua Forest, de laatste overblijfselen van wat vroeger een deel van het noorden van New-Zealand bedekte.

Slapen bij de reuzen

Je fietst niet elke dag door een eeuwenoud woud. Enkele kilometers ervoor passeerden we een bord "Waipoua Forest next 18 km". We merkten het meteen op: de bosgeur, het ruisen van de bomen, de koelte, een heerlijke verademing om na een warme intense fietsdag ons tentje op te slaan.

05/02: Matakohe - Dargaville

Donderdag 5 februari 2009

• Matakohe - Dargaville 53 km, in totaal 2878 km en 4u58 onderweg (2u53 gefietst aan 18,6 km/h en max. 68,8 km/h)

Museum Hatakohe deel II

We willen het museum nog één keer zien. De tentoongestelde meubelen van kaurihout, vernist met het kaurihars zijn een lust voor het oog. In de inkomhal staan salontafeltjes gemaakt van kauri, afkomstig van stammen die 30000 jaar in het moeras gelegen hebben en onlangs zijn opgegraven.


The story of the dying tree

In 1986 is een kauriboom getroffen door de bliksem. In 1990 werd duidelijk dat de boom verloren was en begon men met het vellen en verwerken van het hout. Een aparte afdeling van het museum is gewijd aan deze boom. Een hele fotoreportage, gemaakt van deze operatie, is bevestigd aan één zijde van de doorsnede (stamlengte 22,5 meter) van de boom. Aan een andere zijde van een muur hangt een doorsnede schijf, met daar rond cirkels getekend die de omtrek omschrijven van de kanjers die er vroeger waren, maar ook nu nog bestaan.


Op 16 februari zijn we uitgenodigd bij Roy, the bluejacket volonteer, die onze verloren fietstas opgemerkt had. Zonder zijn hulp waren we zeker in de problemen geraakt.

De plannen van de resterende dagen zijn gemaakt. De trajecten zullen niet langer zijn dan ongeveer 50 km per dag. We fietsen niet verder dan tot Whangarei. Daar nemen we de bus richting Auckland; verder op de HS1 fietsen is te gevaarlijk.

Het was vandaag een vlakke rit (hoelang is dat geleden) met af en toe rugwind. We zetten er vaart achter, de warmte in de namiddag maakt het fietsen lastig. Rond 1 uur kwamen we aan in Dargaville en verorberden alvorens te lunchen, een sappige suikermeloen, die we kochten aan een kraampje. Morgen fietsen we verder tot het Waipoua Forest. De Tana Matahuta staat op het programma.

04/02: Matakohe - Matakohe

Woensdag 4 februari 2009

• Matakohe - Matakohe, de Kauriboom

Het museum is vlakbij, we waren er vlug bij. Het is een interessant museum dat een voorstelling probeert te maken wat voor deze woudreuzen, gedurende een lange tijd, het leven in New-Zealand heeft bepaald. Ik kan hier bladzijden over schrijven maar dat zou vlug vervelen. Het hout en de hars dat deze mastodonten voortbrachten wordt in vele facetten belicht. Duizenden foto's, allerlei grote en kleine werktuigen om de bossen te ontginnen, worden in verschillende afdelingen tentoongesteld. Om u zomaar een idee te geven, vier volwassenen zijn nog niet breed genoeg om de doorsnede van een "gewone" kauri stam te bedekken. Verder zijn er stukken stam en planken te zien van kauribomen die duizenden jaren door de natuur begraven zijn geweest. Deze heeft men later uitgegraven en de leeftijd is wetenschappelijk geraamd op 30000 jaar. Ook het hars gebruikte men voor sieraden en het vernissen van meubelen. Er zijn ook veel kunstig vervaardigde meubelen te zien, het hout is ideaal om boten te maken, het slorpt namelijk geen vocht op. Een tafelblad van een grote tafel weegt 1016 kg, massief hout!, ongelofelijk.

Het is al flink na de middag als we het museum verlaten, lunchen, het dagboek wenkt en de laatste 14 dagen van ons verblijf plannen; werk aan de winkel.

03/02: Wellsford - Matakohe

Dinsdag 3 februari 2009

• Wellsford - Matakohe 59,5 km in totaal 2825 km en 7u15 onderweg (5u08 gefietst aan 14,61 km/h en max. 64,7 km/h)

Amaai de beenspieren, die weigerden in eerste instantie. Het duurde tot 10 uur vooraleer we startensklaar waren. De eerste 30 km tot Brynderwyn moesten we op de HS1. En dat is geen lachertje. Er is geen fietspad, slechts af en toe een klein strookje tot max. 1 meter, en soms helemaal niets waardoor we op de rijstroken moeten fietsen met een razend verkeer (max toegelaten snelheid 100 km/h) dat voor ons moet uitwijken. We geraken allebei bloednerveus en gestresseerd. Het staat nu al vast, we fietsen langs deze weg niet meer terug, we nemen de bus terug naar Auckland. Tot overmaat van ramp plaatsen ze kilometers lang rode kegels voor komende wegwerkzaamheden, het resterende strookje is nu ook bezet. Na 30 km bereiken we Brynderwyn en volgen de rustigere HS12 Twin Coast Discovery Highway.

Het is net zoals de voorbije dagen een zonnige dag met in de schaduw 28 graden, we zweten, nee, we smelten in de warmte, met 4 liter water per persoon komen we niet toe. We geraken uiteindelijk rond 18 uur op de camping, gelegen net voorbij het museum. Een "definite must to see" schrijft onze gids, we moeten er enkele uren voor uittrekken vermeldt hij nog verder. Het is een heel rustige, kleine camping. In de keuken annex TV ruimte heerst een huiselijke sfeer.

02/02: Avondale - Wellsford

Maandag 2 februari 2009

• Avondale - Wellsford 96 km, in totaal 2766 km en 11u onderweg (6u04 gefietst aan 16,13 km/h en max. 68,8 km/h)

We verlaten om 10u15 uur de camping en fietsen naar het station van Avondale, richting Hellensville. Vandaar zou een klein bootje een ferry verbinding maken Pouto Point. Althans dat waren de plannen, volgens inlichtingen van de I Site die we onderweg verkregen hadden. Maar het liep anders uit. De trein rijdt slechts éénmaal van Auckland naar Hellensville en omgekeerd per dag (tijdens de spitsuren). Het scheelt maar 24 km. En het ferrybootje? Met de folder in de hand vertelt men ons dat die niet meer bestaat. Maar wij zijn soms keikoppen, in Parakai of later in Kaukapakapa willen we nog niet stoppen, we voelen ons nog te goed, we moeten en zullen Wellsford vandaag bereiken.

Wat een parcour, à la 10%. De heuvels in het Noordereiland zijn veel steiler en volgen elkaar op. Je bent nog maar pas beneden of er lonkt alweer een andere. Zodoende misrekenen we ons flink en gelukkig verminderd het verkeer later op de avond. We hebben geen zin of tijd meer om foto's te nemen op de verschillende lookout's. We wisselen de zon voor de maan, het is plotseling donker geworden met nog 8 km klimwerk voor de boeg. Onze watervoorraad zit er al een tijdje op. Het is uiteindelijk 21u30 uur en pikdonker als we Wellsford bereiken. Het eerste motel is fully booked, maar slapen in het huis ernaast, helemaal voor ons alleen. En dorst dat we hebben! We drinken elk nog een fles van 1,5 liter. We zijn een beetje moe. Morgen nog zo'n een traject van 55 km naar het Matakohe Museum.

PS: Nog iets vergeten te vermelden...

Onderweg

2 februari de eerste schooldag in New-Zealand, we zien leerlingen in schooluniform, lichtgrijs en blauw met lange kousen, een korte broek voor de jongens. In Hellensville bij de supermarkt van Woolworths hangt een affiche dat dit bedrijf ook deel uitmaakt van de lokale gemeenschap. Aan de andere zijde van de straat staan een tiental kleine winkeltjes, allemaal gesloten, te verkrotten. Niet altijd maar regelmatig zien we dat door de komst van een grootwarenhuisketen een deel van de lokale handelaars de boel sluiten.

01/02: Auckland

Zondag 1 februari 2009

We moesten nog wat bekomen van de treinreis en bezoeken nog een keer Auckland. We nemen de bus richting Kelly Tarlton's Antarctic Encounter & Underwater World. Deze bezige bij en duivel doet het al; op gebied van oceanen en Antartica heeft hij het in 1985 voor mekaar gekregen hier zo een centrum op te richten. Na eerst het leven op Antartica na te bootsen, met o.a. de verschillende pioniers van het Zuidpoolgebied, stappen we in een afgesloten wagentje, dat ons meevoert in een nagebootste Antarctische wereld, vooral bevolkt met pinguïns. De beestjes zwemmen en lopen op minder dan 1,5 meter van ons. Daarna staand op een lopende band, loodst deze ons in een plexitunnel, door een onderwaterwereld met honderden soorten vissen, ook haaien, en andere dieren die de oceanen bevolken. We gaan er driemaal door, mede doordat het etenstijd is. Het is een ongelofelijke wirwar van vissen die rond de duiker zwemmen om hun deel van het voeder te krijgen. Maar lang heeft Kelly van zijn succes niet mogen proeven, 7 weken na de opening is hij gestorven.

Later verkenden we een authentieker stukje Auckland namelijk de wijk Panellid Villagrond. Terug in het centrum zien we hoe alweer iemand bereidt is een jump te wagen van 146 meter van op de skytower, (ik heb het op video). Morgen gaan we noordwaarts, misschien zelfs tot Wellsford. Het doel ligt verder, het Matakohe Museum en verder het Waipoua Forest.

31/01: Slechts enkele kilometers gefietst

Zaterdag 31 januari 2009

• Slechts enkele kilometers gefietst, in totaal 2669 km

Een treinreis in New-Zealand heeft niet die allure van een TGV. Zoals bij de eerste treinrit vanuit National Park Village richting Wellington, vertraagd de trein de snelheid tot max. 30 km/h als hij op hoge bruggen over valleien rijdt of zich slingert tussen de rotsen. Regelmatig verandert de conducteur (of hier de manager) van kepie en wordt een volleerde toeristische gids. Hij of zij geven meer uitleg over plaatsen, zoals bv. hier op deze plaats hebben de blanken een stuk grond van de Maori's gekocht in een bepaald jaar, zodat er een noord-zuid verbinding per trein mogelijk geworden is. In Okahune wordt een pauze van 20 min. ingelast, iedereen uit de trein om de benen te strekken, ook de machinist. Op het perron staat er al een BBQ klaar met gebraden lamsvlees en warme broodjes. Het stationsgebouw doet nu dienst als winkeltje. Als we vertrekken roept men om: nog extra 20 min. pauze. Hier is geen haast om op tijd te komen.

In National Park Village wordt met de bemanning van Auckland gewisseld, zodat iedereen terugkeert vanwaar men komt. In Hamilton roept men om dat de vermoedelijke vertraging ondertussen opgelopen is tot 1u30. Het is bijna donker als we kwart voor negen met onze fietsen op het perron in Auckland uitzoeken, wat nu te doen! De meeste backpackershostels zijn op zaterdagavond fully booked. Ze raden ons ten stelligste af nu per fiets door de stad te trekken. En hier laten de Kiwi's zich van hun beste kant zien. Hulpvaardig als ze zijn zoeken ze samen met ons uit wat de beste oplossing (camping), via treinverbinding, op dit late uur nog mogelijk is. We hoeven zelfs niet te betalen alleen voor de fietsen. Zo is het bijna 22 uur als we ons tentje kunnen opzetten in Avondale, ongeveer twee kilometer van het station.

PS: We ontmoeten deze morgen in Wellington een Duitse fietser. De onfortuinlijke is aangereden door een wagen. Niets gebroken of stuk, maar de rechterarm zit van elleboog tot pols in een verband. De spiegel heeft op die plaats de huid afgeschraapt. Hij kan voorlopig niet verder fietsen en spoort daarom verder naar het Zuidereiland richting Christchurch.

30/01: Picton - Wellington

Vrijdag 30 januari 2009

• Picton - Wellington

Ik moest mij nog spoeden deze morgen, je weet wel, blijven babbelen over fietsen en fietsvakanties. Zonder Rita had ik de ferry beslist gemist. Met de "Aratere" naar het Noordereiland. In het vrachtruim bij de goederenwagons van de spoorwegen, staan onze fietsen (ook zwaar vervoer?).

Het is alweer prachtig weer. Met een kalme zee zien we halverwege Flipper en zijn vrienden. Een hele school dolfijnen vergezeld maar heel even de ferryboot, net genoeg om ze te filmen. We checkten in in het zelfde backpackershostel als de vorige keer. We bezochten het museum van Wellington. Het toont het verleden en de geschiedenis van de stad. Een korte film over de ramp met de Wahine trok onze aandacht: De nachtferry van Lyttelton naar Wellington liep, tijdens de zwaarste storm die New-Zealand tot op heden gekend heeft, op 10 april 196,8 op de klippen van de Barrett Reef. Nadat eerst de radar en daarna het roer het begaven, maakte het schip in de haven slagzij. Alle 734 schipbreukelingen geraakten van boord maar toch stierven later 51 personen aan hun verwondingen. Merkwaardig is een kaart van de Cook Street die de twee eilanden scheidt, met daarop 160 jaar scheepswrakken. Het is niet te tellen hoeveel schepen of boten er intussen zijn vergaan of gezonken. Het is beter eerst de overtocht te maken en daarna de film te bekijken, misschien durf je niet de boot op met zwaar weer.

Morgen nemen we de trein naar Auckland.

29/01: Pelorus Bridge - Picton

Donderdag 29 januari 2009

• Pelorus Bridge - Picton 68 km, in totaal 2659 km en 8u onderweg (4u35 gefietst aan 15,15 km/h en max. 48,5 km/h)

We namen om 8 uur afscheid van Kees, die al vertrekkensklaar stond voor zijn wandeltocht. Voor onze laatste tocht op het Zuidereiland beloofde het alweer een mooie dag te worden. Niettegenstaande de Westcoast en het gebied rond de gletsjers bekend staan om zijn vele regendagen, mochten we hierover zeker niet klagen. Het grootste gedeelte van de tocht liep over de Queen Charlotte Drive. Een heel mooie maar pittige fietsroute, die ons deed denken aan het Noors fjorden gebied, maar nu met vele kleine baaien en zandstranden (Pelorus Sound en Queen Charlotte Sound) in zomerse temperaturen. We passeerden Canvastown en Havelock, die hun ontstaan langs deze weg te danken hebben aan de goudzoekers van weleer.

Ochtendstond geeft goud in de mond, reeds om 1 uur kwamen we in Picton aan. Een kapster vond tussen twee klanten door de tijd om ons haar te knippen, we hebben een nieuwe look. We aten onze lunch en genoten van het uitzicht op de Picton Habour van op de London Quay. Het is juist één maand geleden dat we vanuit de andere richting hier aankwamen. Eén maand met de fiets op het Zuidereiland is beslist te kort om alles te zien. Maar we kunnen ons toch een beeld vormen wat dit stukje van New-Zealand te bieden heeft. Morgen nemen we de ferry, terug naar Wellington. De vakantieperiode zit erop, we hopen dus dat het rustiger fietsen zal worden in "Northland" op het Noordereiland.

(Onderweg naar Picton)

28/01: Nelson - Pelorus Bridge

Woensdag 28 januari 2009

• Nelson - Pelorus Bridge 64,2 km, in totaal 2591 km en 7u onderweg (4u15 gefietst aan 15,35 km/h en max. 68,6 km/h)

We haalden de schade van gisteren in, m.a.w. we crossten in een recordtempo door de stad. Het geografisch middelpunt van New-Zealand bezochten we niet, we vinden ons zelf nu het middelpunt. Nelson heeft vele pleintjes en mooie parken met allerlei gedenktekens en monumenten die de soldaten en anderen herdenken en eren, gesneuveld in de oorlogen van weleer.

Pas om 11 uur verlieten we Nelson, de zon scheen, niets meer te merken van het gekletter van gisterenavond. Over een zwaar heuvelend parcour bereikten rond 4 uur de DOC camping. We ontmoeten hier voor de derde keer een Nederlands echtpaar met hun zoon op een andere camping, blijkbaar achtervolgt de ene de andere. Het is een DOC (Departement of Conservation) camping, dat betekent een minimum aan comfort, zoals een warme douche, toilet en de keuken is een afdakje met 4 gaspitten, maar heel belangrijk, oooh zo rustig.

's Avonds geraken we aan de praat met Kees, een Nederlander die 48 jaar geleden geïmmigreerd is. Met zijn 70 jaar en alleen in een grote camper, geniet hij van de natuur. Fietsen, kajakken en dagtochten vullen zijn dagen.

Morgen trekken we verder naar Picton.

Dief gesignaleerd!

Zoals de kea op zoek is naar voedsel en zo tenten en wagens beschadigd, zo is er ook de weka. Een soort boskieken met rode poten en een grote snavel. Het dier ziet het afwassponsje, dat met een wasspeld aan de remkabel van de fiets overdag te drogen hangt, als een lekkernij. In een flits springt het omhoog, en rukt het met wasspeld en al van de fiets. We hadden het beestje al enkele malen weggejaagd, maar het bleef maar terug komen. Dus lagen we met het fototoestel op de loer.

27/01: Nelson - Nelson

Dinsdag 27 januari 2009

• Nelson - Nelson 18 km gefietst

We zouden vandaag de stad bezoeken, maar veel is er niet van in huis gekomen. Wat later uit de slaapzak gekropen, ontbeten, het dagboek en hop naar de bib (een snelle verbinding) om alles door te sturen. We hadden nog net tijd genoeg om inkopen te doen, het weer was op korte tijd omgeslagen. Van een blauwe lucht met stralende zon was niets meer te merken. Het werd donker, het onweer naderde. In Nelson ligt het middelpunt van New-Zealand, wat we graag hadden bezocht. We spoedden ons vlug terug naar de camping, net op tijd voor het onweer uitbarstte. We kruipen in ons tentje, het regent.
Morgen vertrekken richting Picton (tot Pelorus Bridge), dat traject verdelen we in 2 dagen.

26/01: Glenhope - Nelson

Maandag 26 januari 2009

• Glenhope - Nelson 97 km, in totaal 2508 km en 7u55 onderweg (5u50 gefietst aan 16,95 km/h en max. 60 km/h)

Vandaag moesten we twee "saddles" over. Nr. 1, Hope Saddle gevolgd door een steile afdaling. Het was nog niet hoog genoeg voor ons, we reden verder tot de look out, 150 meter verder. Bovenaan een panorama, op een koperen plaat konden we ons beter oriënteren in het landschap tussen de vele bergen. Nr. 2, Spooner's Saddle was nog steiler. Ondertussen was het middag en warmer. Deze keer hadden we geen zin om er nog 50 hoogtemeters aan toe te voegen. Daarna ging het in volle vaart richting Richmond. Bij de I Site haalden we inlichtingen i.v.m. het fietspad dat Richmond met Nelson, voor fietsers veiliger, verbindt. Het mens van de I Site moet blijkbaar nog nooit van het fietspad gehoord hebben. Dankzij onze fietsgids vonden we het snel, de camping lag zelfs op deze fietsroute. Een nadeel, het centrum en de supermarkten liggen vijf kilometer verder.

Zoals reeds eerder het ons opgevallen was, dat in sommige dorpjes of streken zoveel eigendommen te koop aangeboden worden, zo viel het ons nu op, bij de doortocht in het dorpje Foxhill, dat ook hier ongeveer 1/4 van de eigendommen te koop zijn. Volgens een Nieuw-Zeelandse dame, die in het Australische Perth woont en werkt, verblijft ongeveer 20% van de Kiwi's in Australië, omwille van de betere werkomstandigheden.

Goed om weten: "Kea's"

In bepaalde streken leeft de kea, een papegaai achtige vogel. Men verwittigd dikwijls toeristen om deze slimme dieren NIET TE VOEDEREN, velen slaan deze raad in de wind. Het zijn lieve beestjes, maar daardoor veranderd hun gedrag in een vernielzucht zonder grenzen. Tenten, ze scheuren ze aan flarden (we hebben zo een tent zelf gezien) alle soorten rubberen dichtingen van wagens ook ruitenwissers worden eruit getrokken en verwijderd in een minimum van tijd. Zadels van fietsen worden gewoonweg vernield en het gaat zo door, ook 's nachts. Onze fietsvriend Adriaan heeft ons enkele foto's laten zien.

25/01: Murchison - Glenhope

Zondag 25 januari 2009

• Murchison - Glenhope (Cyclist Farmhostel) 51 km, in totaal 2411 km en 5u onderweg (3u25 gefietst aan 15,32 km/h en max. 53,6 km/)

Zondagochtend 9 uur. Bijna iedereen slaapt nog in dit kleine stadje. Het museum opent zijn deuren pas om 10 uur. New-Zealand ligt op één of zelfs meerdere geologische breuklijnen, en deze omgeving heeft dat in het verleden ondervonden. Twee oudere dames, met een looprekje, zijn vandaag de overlevende vrijwilligers die het museum bemannen. Het is niet zo groot, en bevat zowat alles wat men hier tot op heden gebruikte in het dagelijkse leven. Merkwaardig is de telefooncentrale die manueel bediend werd tot in 1989. Je weet wel die telefooncentrales, waar een dame de ene stekker met de andere verbindt, op een paneel met gaten en draden (zoals in de films van de jaren '20 en '30).

Fossiele restanten van de grote Moa vogel liggen te samen met stukjes goud (soms zo groot als kiezelstenen) uit de verschillende streken. Maar onze aandacht gaat vooral uit naar het zaaltje ivm de aardbeving.

Op maandag 17 juni 1929, om 10u17 met een kracht van 7,8 op de schaal van Richter, werd onder andere het schooltje bedolven door een puinlawine. De vijf leerlingen, waaronder deze twee dames, bevonden zich op dat moment buiten. In de streek waren 17 doden. Het duurde 18 maanden om de wegen te herstellen en twee jaar om het stadje terug op te bouwen. Een kleine dvd voorstelling van 10 min. over deze gebeurtenis is te bekijken. Ondertussen werd ons een kopje koffie aangeboden (mochten we zelf maken).

Later in de geschiedenis op 24 mei 1968, om 5u29, werd de streek alweer getroffen. Maar nu een beetje zuidelijker in Inangahua met een kracht van 7 op de schaal van Richter, werd de Buller River door het puin afgedamd en werd zo een meer, tot het later door de kracht van het water zelf, de loop van de rivier terug vrijmaakte. Op onze tocht naar Murchison gisteren konden we dat zien. Aan de Maruai River is toen een waterval ontstaan, doordat de aarde langs de ene kant, bij Whites Creek, vier tot vijf meter opgestuwd werd.

(Buller River)

Bij het verlaten van het stadje kochten we nog enkele ansichtkaarten over deze gebeurtenissen. Er was meer verkeer, en vooral de warmte (in de schaduw 28 graden) zorgde voor een lastige rit. We verblijven deze avond in Hu-Ha Bikepackers, een rustige verademing met alle faciliteiten.

24/01: Westport - Murchison

Zaterdag 24 januari 2009

• Westport - Murchison 103,50 km, in totaal 2360 km en 9u30 onderweg (6u33 gefietst aan 15,99 km/h)

De zon was alweer van de partij toen we omstreeks 9 uur het rustige Westport verlieten. Het parcour is de Vlaamse Ardennen waardig langs de Buller Gorge. De streek van Westport is vooral bekend omwille van de steenkool. Dat zagen we duidelijk langs de weg, daar waar deze breder gemaakt was door graafmachines, zagen we tussen twee lagen rotsen, een zwarte laag liggen. Bij de Inangahua Bridge passeerde ons een goederentrein, geladen met steenkool vanuit Stockton op weg naar Lyttelton (Christchurh), een zwarte stofwolk achterlatend.

(Lower Buller Gorge)

Er is weinig verkeer, de warmte, en vooral het geluid van de krekels maakte er een echte zomerse tocht van. We stopten regelmatig om mooie panoramische foto's te maken. Aan Hawks Crag heeft men een gleuf in de rotsen moeten hakken, het is juist gepast om één vrachtwagen tegen een maximum snelheid van 30 km/h te laten passeren. Het was één van onze zwaarste, maar mooiste dagtochten om wille van de vele veranderende zichten aan de Buller River. Het bobijntje was af, toen we de camping bereikten. Onmiddellijk werden we aangesproken door mensen die ons onderweg gezien hadden. Benieuwd stelden ze vragen over onze reis in New-Zealand, er werd ons een drankje aangeboden.

(Hawks Crag)

Morgen bezoeken we het plaatselijk museum. Onderweg zagen we nog van de littekens, afgetekend in de bergen.

23/01: Westport - Westport

Vrijdag 23 januari 2009

• Westport - Westport 50 km, in totaal 2256 km

We wuifden onze Nederlandse fietsvrienden uit, ze wilden deze avond bij de Pancake Rocks zijn. Vijftien kilometer verder hebben ze morgen een afspraak, onder begeleiding van een smid kun je daar je eigen mes maken, beginnend met een stuk ijzer.

Het toeristenbureau vertelde ons gisteren dat er aan de North beach regelmatig dolfijnen te zien zijn. Maar Flipper en zijn maatjes waren weg voor filmopnamen. De zee was kalm, geen dolfijnen te bespeuren. Op de pier bij het lichtbaken waren gedenkplaten op de rotsen gemetseld. Verdronken, vermist, vergaan met man en muis, in 1968 is er vanuit Westport een boot vertrokken met 29 mensen aan boord, vergaan, niet ver van Cape Reinga, het noordelijkste punt van New-Zealand. Aan de andere kant van de stad richting Foulwind kan men een zeehonden kolonie spotten. Beukend tegen de noordenwind fietsten we ernaartoe. Onderweg passeerden we de grootste cementfabriek van New-Zealand. Het was een beetje teleurstellend bij Tauranga beach. Slechts enkele dieren lagen te zonnebaden op de grote rotsblokken. Toen we naar Kaikoura fietsten, op 2 januari zagen we wel honderden pelsrobben zonnebadend langs de weg.

Morgen gaan we naar Murchison, dit stadje werd in 1929 getroffen door een aardbeving.