- Auckland - L.A. - Heathrow - Brussels
Auckland 13.00 uur
We aten onze lunch in het hotel en gaven aan André wat we niet meer nodig hadden of toch niet mochten meenemen. Hij gaf ons stukjes watermeloen als dank. We hadden geen haast en fietsten nog eens naar Mangere Centre Town. In de late namiddag begon het te motregenen, wat later viel de regen met bakken naar beneden en zorgde ervoor dat we ons naar de luchthaven lieten vervoeren door de hotelbediende. Wat er daarna in de luchthaven volgde was een aaneenschakling van kafkaanse efficiëntie. Het inchecken was er eentje van naar het kastje naar de muur sturen. Men ziet ons 1 uur bezig onze fietsen in te pakken (oversized luggage). Als alles goed ingepakt is maakte men er gaten in, een drugshond zoekt een soepbeen. Het beest is duidelijk over zijn toeren, het kan met moeite op zijn poten staan, het doet niet anders dan opspringen tot bijna over de fietsdozen.
Het inchecken ging als volgt:
Eerste poging: men stuurde ons naar loket 5, speciale diensten, we wachten in de rij tot wij aan de beurt zijn, "Mijnheer u heeft oversized luggage, ga naar rij 24", maar doordat het pakket met fietsen te groot is geraken we niet tot rij 24.
De tweede poging: "Sire heeft u al een electronisch visum voor de USA? Wat? Ja, een electronisch visum, een nieuwe maatregel nog van President Bush". Nu moeten we aan de overzijde van de wachtenden, opnieuw aanschuiven voor een document dat gelijkt op wat we later in het vliegtuig moeten invullen.
Bij de derde poging komt de aap uit de mouw. Ze kunnen hier niet begrijpen dat we met 7 items het land zijn binnengekomen, nu zijn er inclusief onze fietsdozen 4 items toegestaan. Zodoende moeten we aan de band van de incheckbalie onze bagage herschikken. Elke kepie of stropdas heeft zijn bevoegdheid of reglement zonder de gevolgen ervan in te zien. Al dat gedoe duurt in totaal 4 uur. Het is 21.30 uur als we met ons paspoort in de hand positief antwoorden aan de immigratiedienst of we ons verblijf in New-Zealand aangenaam vonden.
Het inschepen gaat vlug, het vliegtuig vertrekt op tijd, na anderhalf uur krijgen we al te bikken. Zoals bij de heenvlucht doe ik geen oog dicht, sudoku, dagboek schrijven, naar een film kijken en af en toe naar het vluchtschema: we vliegen 11800 meter hoog, buiten is het -60 graden tegen een snelheid van 1000 km/h. Er zijn een heleboel kleine kindjes, ze doen hun best om wakker te blijven.
Los Angelos, 22u30 uur Belgische tijd, woensdag 18 februari 2009
We landen, de immigratie dienst begint met ons voeten te spelen. Zoals in de heenvlucht worden we gefotografeerd, vingerafdrukken van beide handen, daarna gaan we in quarantaine voor 2 uur. We kunnen ons te goed doen aan koffie, koekjes, appels en andere versnapperingen (de Coca-Cola Company was ook vertegenwoordigd), zelfs gratis internet. Twee uurtjes later schepen we in het zelfde vliegtuig in, voor een vlucht van 9u30 richting London. Na een tijdje word het alweer donker, voor ons gaat een tweede nacht in. We zijn de tel kwijt, hopelijk de piloten niet. Het is geen lachertje een vlucht van 28 uur, wel van bemanning gewisseld, maar wij vliegen verder. Er wordt alweer een avondmaal geserveerd. Over de bediening hebben we geen klagen, de mensen doen hun best. Voor een tweede nacht op een rij slaap ik niet. We scrabblenen een beetje en vullen woordzoekertjes in.
London, 11.30 uur Belgische tijd, donderdag 19 februari 2009
We landen veilig in Heathrow. De veiligheids diensten vinden onze fietstassen verdacht, wat blijkt, onze campeerlampjes steken we in de reserveschoenen ter bescherming en dat is moeilijk herkenbaar op het scherm. Na 2u30 wachten schepen we in, voor de laatste vlucht van 45 min. naar Brussel. We komen goed aan, onze bagage rolt wat later van de band. Op onze fietsen moeten we tot morgen wachten. We kunnen met de trein naar huis, vergezeld door onze zoon Filip.
Dag New-Zealand, mooi om te bezoeken, vriendelijke hulpvaardigere mensen, lastig om er naar toe te vliegen, speciale natuurfenomenen maar zeker geen aanrader om te fietsen. Sommige trajecten zijn te gevaarlijk (we zagen, we overdrijven niet, honderden en honderden kleine houten kruisjes langs de wegen), andere dan weer minder of zijn prima. We weten niet wat andere fietsers onder een fietsvakantie verstaan, voor ons was het soms iets te stresserend en misten we het fietsgevoel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten